poniedziałek,
Karta praw kobiet
18 grudnia 1979 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych przyjęła „Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet” (ang. Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination against Women, CEDAW). W bardziej zwięzły sposób umowa nazywana jest międzynarodową kartą praw kobiet. Polska ratyfikowała konwencję w lipcu 1980 roku.
CEDAW jest pierwszym dokumentem międzynarodowym, którego twórcy podjęli próbę objęcia problemu w sposób wyczerpujący. Zdefiniowano pojęcie dyskryminacji kobiet:
„W rozumieniu niniejszej konwencji określenie »dyskryminacja kobiet« oznacza wszelkie zróżnicowanie, wyłączenie lub ograniczenie ze względu na płeć, które powoduje lub ma na celu uszczuplenie albo uniemożliwienie kobietom, niezależnie od ich stanu cywilnego, przyznania, realizacji bądź korzystania na równi z mężczyznami z praw człowieka oraz podstawowych wolności w dziedzinach życia politycznego, gospodarczego, społecznego, kulturalnego, obywatelskiego i innych”.
Wcześniej społeczność międzynarodowa próbowała odnieść się do kwestii szczegółowych. Powstało wiele dokumentów, np. „Konwencja o prawach politycznych kobiet” (1952), „Konwencja w sprawie równego wynagrodzenia” (1951), „Konwencja w sprawie dyskryminacji w zatrudnieniu i wykonywaniu zawodu” (1958). Uznawano, że pozostałe kwestie reguluje „Powszechna Deklaracja Praw Człowieka”.
Konwencja została ratyfikowana przez 187 państw. Prawie 40 z nich wniosło zastrzeżenia. CEDAW nie ratyfikowały Palau i Stany Zjednoczone.
Konwencja CEDAW ustanowiła Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet składający się z „dwudziestu trzech ekspertów o wysokim poziomie moralnym i kompetencji w dziedzinie objętej konwencją”. Komitet zajmuje się badaniem postępu stosowania Konwencji. Według Komitetu najbardziej drastyczną formą dyskryminacji jest przemoc, w tym przemoc w rodzinie.
