niedziela,
Generał Józef Chłopicki
Józef Chłopicki urodził się 14 marca 1771 roku we wsi Kapustyn na Wołyniu. Już jako dziecko interesował się wojskowością. Jego starszy brat był uczestnikiem konfederacji barskiej. Jako czternastolatek uciekł ze szkoły i wstąpił do wojska. W 1788 roku wystąpił z armii polskiej i jako żołnierz wojsk rosyjskich brał udział w walkach z Turcją. Szybko wrócił do Polski, walczył w kampaniach wojny polsko-rosyjskiej 1792 roku. Po II rozbiorze Polski trafił razem ze swoją formacją do armii rosyjskiej. Dosłużył się tam stopnia porucznika.
W 1794 roku przystąpił do insurekcji kościuszkowskiej. Po III rozbiorze wyjechał z kraju i trafił do Legionów Dąbrowskiego, uczestniczył we wszystkich wielkich bitwach tej jednostki. Wysoko oceniano jego umiejętności dowódcze. W 1807 roku został dowódcą nowo tworzonego za sprawą dekretu Napoleona Legionu Polsko-Włoskiego. W 1808 roku jako pułkownik objął dowództwo Legii Nadwiślańskiej. Brał udział w walkach w Hiszpanii. Za zasługi otrzymał francuską Legię Honorową, włoski Krzyż Korony Żelaznej oraz Komandorski Krzyż Virtuti Militari. W 1812 roku walczył w wojnie przeciw Rosji, Na przedpolach Moskwy został ciężko ranny w nogę. Po upadku Napoleona wstąpił do Wojska Polskiego pod carskim patronatem, gdzie otrzymał stopień generała dywizji. Jako wybitny specjalista cieszył się uznaniem, jednak nie mógł dojść do porozumienia z naczelnym wodzem armii Królestwa Polskiego Konstantym Romanowem. Dochodziło do wielu utarczek, w październiku 1818 roku przyjęto dymisję Chłopickiego.
W momencie wybuchu powstania listopadowego Chłopicki odmówił wstąpienia w powstańcze szeregi, jednak 3 grudnia 1830 roku przyjął stanowisko wodza naczelnego. Dwa dni później ogłosił się dyktatorem powstania. Nie wierzył w możliwość militarnego powodzenia powstania, studził zapał powstańców, powstrzymywał działania ofensywne. Próbował prowadzić rokowania z carem Mikołajem. 17 stycznia 1831 roku złożył rezygnację z dyktatury. 19 lutego wziął udział w bitwie pod Wawrem. Był faktycznym dowódcą polskich sił w bitwie o Olszynkę Grochowską, w której uniemożliwiono wojskom rosyjskim szturm Warszawy. Pod Grochowem Chłopicki został ciężko ranny w nogę.
Przez ostatnie lata życia mieszkał w Krakowie. Zmarł 30 września 1854 roku. Jego nazwisko wyryto na Łuku Triumfalnym w Paryżu.
