sobota,
Jerzy Hipolit Palusiński
Podporucznik Palusiński był pierwszym pilotem kampanii wrześniowej, który otrzymał Krzyż Walecznych.
Jerzy Hipolit Palusiński urodził się 13 sierpnia 1912 roku w Częstochowie. W rodzinnym mieście był uczniem Gimnazjum im. H. Sienkiewicza. Już w latach szkolnych interesował się lotnictwem, m.in. uczestniczył w kursie szybowcowym w Bezmiechowej w Bieszczadach. Po maturze wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Po jej ukończeniu służył w 1. Pułku Lotniczym w Warszawie. W 1939 roku miał stopień podporucznika i był pilotem 111. „Kościuszkowskiej” eskadry myśliwskiej III dywizjonu. W sierpniu 1939 roku jego jednostka znalazła się w składzie Brygady Pościgowej, której zadaniem była obrona Warszawy.
1 września jego eskadra wyleciała na spotkanie niemieckich bombowców kierujących się z Prus Wschodnich w kierunku stolicy. W okolicach Wyszkowa podporucznik Palusiński odłączył się od grupy. Po chwili zauważył zgrupowanie dwunastu wrogich samolotów. Jego samolot nie miał na wyposażeniu radiostacji, jednak pozbawiony wsparcia pilot bez dłuższego namysłu zdecydował się na samotny atak. Udało mu się zestrzelić bombowiec Dornier Do 17. Podczas dalszej walki uszkodził taką samą wrogą maszynę. W zaatakowanej grupie były także myśliwce. Polski pilot został zestrzelony przez Messerschmitta Bf 110 pilotowanego przez feldfebla Herberta Schoba. Ranny w rękę, na pokładzie ciężko uszkodzonego samolotu zdołał awaryjnie wylądować w polu.
Trafił do wojskowego szpitala im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie. O jego bohaterskiej walce pisała warszawska prasa. Marszałek Edward Śmigły-Rydz osobiście odwiedził go w szpitalu i odznaczył Krzyżem Walecznych, jako pierwszego pilota kampanii wrześniowej. 5 września szpital został ewakuowany na wschód. Po upuszczeniu szpitala, podczas próby dotarcia do własnej eskadry kilkukrotnie był zatrzymywany przez żołnierzy Armii Czerwone, jednak za każdym razem zdołał uciec. Po dotarciu do niemieckiej strefy okupacyjnej na krótko przyjechał do Warszawy. Udał się do Zakopanego i przez Słowację przedostał się na Węgry.
Po ucieczce z obozu internowania dotarł do Francji. Tam ponownie został umieszczony w szpitalu, lekarzom udało się przywrócić władzę w palcach dłoni. Nie brał udziału w walkach we Francji. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii otrzymał przydział do 303 Dywizjonu Myśliwskiego im. T. Kościuszki. Brał udział w bitwie o Anglię. Ostatni lot bojowy odbył na początku 1941 roku. Ze względu na stan zdrowia został przesunięty do zadań sztabowych i administracyjnych. Po demobilizacji do końca życia pozostał w Wielkiej Brytanii. W 1948 roku został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Zmarł w 14 maja 1984 roku.
