sobota,
Janusz Głuchowski
Janusz Julian Głuchowski urodził się 6 sierpnia 1888 w Bukowej niedaleko Bełchatowa. Był uczniem gimnazjum w Częstochowie. W 1905 roku został członkiem Organizacji Bojowej PPS. Zagrożony aresztowaniem za działalność w organizacji wyjechał do Belgii, gdzie jako student Politechniki w Leodium wraz z Tadeuszem Piskorem założył oddział Związku Walki Czynnej. Później objął stanowisko zastępcy dowódcy Związku Strzeleckiego na Belgię. Po wybuchu pierwszej wojny światowej dołączył do formowanych w Krakowie polskich oddziałów Józefa Piłsudskiego.
2 sierpnia 1914 roku z rozkazu komendanta Józefa Piłsudskiego z zadaniem przekroczenia granicy zaboru rosyjskiego ruszyła grupa zwiadowcza spieszonych kawalerzystów pod dowództwem Władysława Prażmowskiego „Beliny”. Janusz Głuchowski znalazł się w jej składzie. „Siódemka Beliny” z powodzeniem wykonała niebezpieczną misję i bez strat powróciła do Krakowa. 6 sierpnia Głuchowski wyruszył wraz z 1. Kompanią Kadrową do Miechowa. Jesienią 1914 roku otrzymał awans do stopnia porucznika, a dwa lata później został rotmistrzem. Do 1917 roku służył w 1. Pułku Ułanów Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym został aresztowany, a następnie osadzony w niemieckiej twierdzy Werl.
Po uwolnieniu jesienią 1918 roku utworzył w Lublinie i Kraśniku oddziały kawalerii, które weszły w skład 3. Pułku Ułanów. Pod koniec roku jednostkę przemianowano na 7. Pułk Ułanów Lubelskich. Głuchowski już jako major dowodził pułkiem w wielu bitwach z bolszewikami, m.in. pod Słonimem, Lipniszkami, Berdówką, Chochłem, Gródkiem, Wilją, Wiazyniem, Kamieniem, nad Dźwiną oraz pod Dereguszczem. W maju 1920 roku otrzymał awans do stopnia pułkownika i wkrótce objął dowództwo I Brygady Jazdy, z którą walczył w Małopolsce Wschodniej.
Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej nadal dowodził I Brygadą Jazdy. W 1925 roku ukończył Kurs Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie i objął dowództwo 4. Dywizji Kawalerii. W 1927 roku otrzymał awans do stopnia generała brygady. W 1930 roku przeszedł do służby na stanowisku komendant Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. W latach 1933–1935 był dowódcą Okręgu Korpusu X. Jesienią 1935 roku mianowano go I wiceministrem spraw wojskowych. We wrześniu 1939 roku przeszedł do Rumunii, gdzie trafił do obozu internowania. Jesienią 1940 roku przedostał się do Palestyny, skąd skierowano go do Wielkiej Brytanii, gdzie został generałem do zleceń Naczelnego Wodza.
Od października 1941 roku dowodził Brygadą Szkolną w Szkocji. W latach 1943–1945 jako dowódca Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii był przełożonym wszystkich polskich jednostek wojska stacjonujących na terenie Wielkiej Brytanii, poza jednostkami i instytucjami podległymi bezpośrednio Naczelnemu Wodzowi i Ministrowi Obrony Narodowej. Latem 1945 roku awansował do stopnia generała dywizji. Po demobilizacji pozostał w Wielkiej Brytanii. Był jednym z twórców, a następnie prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie. Aktywnie działał w środowiskach kombatanckich i polonijnych. Zmarł 11 czerwca 1964 w Londynie.
