poniedziałek,
Jan Jaworowski
Jan Jaworowski urodził się 16 maja 1920 roku w Łomży. Jego ojciec był dyrektorem miejscowego liceum. Jan ukończył Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w rodzinnym mieście. W czasach szkolnych działał w harcerstwie. W 1938 roku zdał maturę i dostał się na Wydział Lekarski Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1938–1939 odbył kurs podchorążych rezerwy w Mazowieckiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii w Zambrowie.
W kampanii wrześniowej walczył w szeregach 18 Dywizji Piechoty. Na skutek działań wojennych jego pułk dotarł do Kowla na Wołyniu. Jan Jaworowski przebrany w kolejarski mundur uniknął aresztowania przez NKWD. Swoją rodzinę odnalazł w Brześciu. Jego ojciec znalazł się na liście osób wyznaczonych do wywózki do gułagu. Rodzina Jaworowskich uciekła do Siedlec.
W 1941 roku Jan zaangażował się w działalność konspiracyjną. Został instruktorem Kursu Podchorążych Rezerwy Piechoty organizowanego przez Narodowe Siły Zbrojne. W 1943 roku przeniósł się do Warszawy. Rozpoczął studia medyczne na Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich. Równolegle dzięki kontaktom ze studiów został żołnierzem batalionu „Zośka”. Prowadził szkolenia strzeleckie, brał udział w akcjach bojowych.
W powstaniu warszawskim walczył w szeregach kompanii „Rudy”. Uczestniczył w zdobyciu „Gęsiówki”, kiedy uwolniono więzionych tam Żydów. Walczył w obronie wolskich cmentarzy. Od 8 sierpnia dowodził plutonem „Alek”. 12 sierpnia 1944 roku prowadził swoich żołnierzy w kolejnym ataku na Stawki. Około 20 sierpnia został ciężko ranny w walkach na Starówce. Trafił do szpitala przy ulicy Miodowej. Został odznaczony Krzyżem Walecznych i Orderem Virtuti Militari. Po ewakuacji Starego Miasta znalazł się w Szpitalu św. Stanisława na Woli. Zmarł 10 października 1944 roku w wieku 24 lat z powodu odniesionych w sierpniu ran.
W walkach powstania warszawskiego poległo sześciu dowódców plutonu „Alek”: Eugeniusz Koecher, Jan Jaworowski, Andrzej Makólski, Czesław Nantel, Andrzej Samsonowicz, Leonard Pecyna.
