środa,
Jan Lenart
Jan Lenart urodził się 16 listopada 1921 roku w Wilnie. Był synem weterana Legionów Polskich i profesora warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a także wnukiem powstańca styczniowego. Wczesne dzieciństwo spędził w Wilnie. W 1929 roku jego ojciec założył Pracownię Konserwatorską w Bibliotece Narodowej i rodzina Lenartów przeniosła się do Warszawy.
W stolicy ukończył Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego. W czasach szkolnych związał się z harcerstwem, podobnie jak wielu uczniów jego szkoły był członkiem 23 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Bolesława Chrobrego, nazywanej „Pomarańczarnią”. Rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, jednak naukę przerwał wybuch wojny.
Podczas okupacji niemieckiej działał w konspiracji. Posługiwał się pseudonimem „Jaś”. Ukończył kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”. Wziął udział w kilku akcjach zbrojnych. 26 września 1943 roku żołnierze Armii Krajowej w ramach akcji „Wilanów” przeprowadzili operację bojowo-represyjną w okolicach Wilanowa. Tego dnia Jan Lenart był członkiem grupy, która opanowała posterunek żandarmerii. Wiosną 1944 roku uczestniczył w akcji „Tłuszcz-Urle”, podczas której żołnierze podziemia wykoleili i ostrzelali niemiecki pociąg frontowo-urlopowy na linii kolejowej Białystok-Warszawa.
Podczas powstania warszawskiego walczył w szeregach kompanii „Rudy” batalionu „Zośka” w składzie Zgrupowania „Radosław”. Uczestniczył w walkach na Woli i Starym Mieście. 23 sierpnia objął dowództwo plutonu. Poległ 28 sierpnia 1944 roku zasypany gruzami domu przy ulicy Franciszkańskiej 12 na Starym Mieście. Miał wtedy 22 lata. W powstaniu dwa tygodnie później w walkach na Czerniakowie zginął także jego brat Wojciech.
