niedziela,
Józef Chlipała
Józef Chlipała urodził się 12 lutego 1907 roku w Ochotnicy Dolnej niedaleko Nowego Targu. Był uczniem nowotarskiego gimnazjum. W 1927 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, jednak po roku zdecydował się wstąpić do wojska. Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Piechoty w Ostrowii Mazowieckiej i otrzymaniu stopnia podporucznika od 1931 roku służył w 2. Pułku Piechoty Legionów w Sandomierzu. Latem 1939 roku przeniesiono go do formowanej Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej pod dowództwem pułkownika Stefana Roweckiego, gdzie dowodził kompanią ciężkich karabinów maszynowych w 1. Pułku Strzelców Pieszych.
Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach macierzystej jednostki. Przeszedł szlak bojowy Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej, uczestniczył m.in. w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, podczas której dostał się do niewoli. Zdołał zbiec z obozu przejściowego w Łańcucie i przedostać się w rodzinne strony, skąd udał się na Węgry. W listopadzie 1939 roku zameldował się we Francji. Służył jako dowódca kompanii karabinów maszynowych 3. Pułku Grenadierów Śląskich w ramach 1. Dywizji Grenadierów Polskich. Podczas kampanii francuskiej walczył w rejonie granicy belgijskiej. Za wykazaną odwagę w walce otrzymał francuski orderem Croix de Guerre z brązową gwiazdą. Po rozproszeniu jednostki został zatrzymany przez Niemców w pobliżu granicy ze Szwajcarią.
Trafił do obozu jenieckiego w Edelbach północno-wschodniej Austrii. We wrześniu 1943 roku w międzynarodowej grupie około 130 oficerów wziął udział w jednej z największych ucieczek z niemieckiego obozu jenieckiego podczas drugiej wojny światowej. Jeńcy zbiegli liczącym ponad sto metrów podkopem. Zdołał przedostać się do Nowego Targu, gdzie ukrywał się przez kilka tygodni. Po wyjeździe do Krakowa włączył się w działalność polskiego ruchu oporu. Wkrótce przeniesiono go do Warszawy.
Otrzymał przydział do pułku dyspozycyjnego Komendy Głównej Armii Krajowej „Baszta” na stanowisko dowódcy batalionu „Karpaty”. Imponował postawą i brawurą, wielu żołnierzy podziemia uważało go za cichociemnego. 22 maja 1944 roku został zastrzelony w lokalu konspiracyjnym podczas próby zatrzymania przez gestapo. Pośmiertnie otrzymał awans do stopnia majora i został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
