środa,
Józef Babiński
Józef Babiński urodził się 2 listopada 1857 roku w Paryżu jako syn polskich emigrantów Aleksandra Babińskiego i Henryki z Warenów. Jego rodzice trafili do Francji w 1848 roku.
Babiński ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Paryskiego w 1879 roku. Po studiach jako stażysta uczył się anatomopatologii, fizjologii, histologii, interny i neurologii, w 1885 został doktorem medycyny.
Był odkrywcą jednego z ważniejszych objawów neurologicznych wskazujących na uszkodzenie dróg ruchowych ośrodkowego układu nerwowego. Na jego cześć jest on nazywany objawem Babińskiego. Objaw Babińskiego polega na wystąpieniu zgięcia grzbietowego (do góry) palucha (największego palca stopy) w odpowiedzi na podrażnienie skóry stopy. Jest to prawidłowy odruch fizjologiczny u niemowląt wynikający z niedojrzałego układu nerwowego, jego występowanie u starszych dzieci i dorosłych jest oznaką poważnych dysfunkcji neurologicznych.
Babiński jest autorem terminu „anosognozja” i opisu tego zaburzenia. Jest to schorzenie polegające na niezdolności zdania sobie sprawy z własnej choroby, wynikające z uszkodzenia kory mózgowej. Objawy anosognozji są podobne do psychologicznych mechanizmów zaprzeczania chorobie.
Prace Babińskiego dotyczące fizjologii układu nerwowego i neuropatologii miały duże znaczenie dla rozwoju neurologii. Józef Babiński czterokrotnie, w latach 1914, 1924, 1928 i 1932, był nominowany do Nagrody Nobla. Funkcjonuje wiele określeń upamiętniających wkład Babińskiego w naukę:
- zespół Antona-Babińskiego;
- metoda Babińskiego;
- zespół Babińskiego;
- próba Babińskiego-Weilla;
- zespół Babińskiego-Fröhlicha;
- zespół Babińskiego-Fromenta;
- zespół Babińskiego-Nageotte’a.
