środa,
Ignacy Kazimierz Ledóchowski
Ignacy Kazimierz Maria Ledóchowski herbu Szaława urodził się 5 sierpnia 1871 roku w Loosdorf, w Austrii. Pochodził z rodziny o tradycjach patriotycznych, jego dziadek generał Ignacy Hilary Ledóchowski walczył w powstaniu listopadowym. Jego rodzice postanowili, że w przyszłości będzie wojskowym. Ukończył wojskową szkołę realną i w 1892 roku rozpoczął służbę w Armii Austro-Węgier.
Służył w krakowskim 1. Pułku Armat Polowych, w 1894 roku jego jednostka została przemianowana na 1. Pułk Artylerii Dywizyjnej. W latach 1897-1899 był słuchaczem Szkoły Wojennej w Wiedniu, po jej ukończeniu wrócił do macierzystego pułku. Później służył w innych krakowskich jednostkach: Pułku Artylerii Korpuśnej Nr 1 oraz Dywizjonie Artylerii Konnej Nr 1. W 1913 roku uzyskał stopień majora, podczas pierwszej wojny światowej dowodził 43. i 126. Pułkiem Artylerii Polowej na frontach rosyjskim i włoskim. Służbę w Armii Austro-Węgier zakończył w stopniu pułkownika. W tym okresie kilkukrotnie był odznaczany, otrzymał m.in. Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii, Order Leopolda, Order Korony Żelaznej trzeciej klasy z dekoracją wojenną i mieczami, Krzyż Zasługi Wojskowej.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo dowodził 1. Pułkiem Artylerii Ciężkiej Ziemi Krakowskiej, później objął dowództwo 1. Krakowskiej Brygady Artylerii. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził kilkoma jednostkami, były to kolejno III Brygada Artylerii Legionów, XIV Brygada Artylerii oraz 11. Dywizja Piechoty. Za zasługi został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
Po zakończeniu walk o granice Rzeczpospolitej pozostał w wojsku, zajmował kolejno kilka stanowisk: kierownika Głównego Centrum Wyszkolenia w Kobryniu, zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego Brześć Litewski, szefa Artylerii i Służby Uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie, zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi, a następnie dowódcy Okręgu. Podczas przewrotu majowego nie poparł Józefa Piłsudskiego. Wiosną 1927 roku w stopniu generała dywizji przeszedł w stan spoczynku.
W chwili wybuchu drugiej wojny światowej miał prawie 70 lat i nie został zmobilizowany. Podczas okupacji hitlerowskiej mieszkał w Lipnicy Murowanej. Włączył się w działalność ruchu oporu, używał pseudonimu „Krak”. Szkolił żołnierzy Armii Krajowej. Latem 1944 roku został aresztowany przez Niemców i osadzony w obozie koncentracyjnym Gross-Rosen. Podczas ewakuacji obozu zachorował na zapalenie płuc. Zmarł z wycieńczenia 9 marca 1945 roku w hitlerowskim obozie koncentracyjnym KL Mittelbau-Dora w wieku 74 lat.
