środa,
Historia Politechniki Warszawskiej
Pierwsze starania o utworzenie w Warszawie szkoły technicznej podjął działający od 1815 roku w Komisji Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Stanisław Staszic. W 1826 roku w Pałacu Kazimierzowskim na terenie Uniwersytetu Warszawskiego otwarto Szkołę Przygotowawczą do Instytutu Politechnicznego. Uruchomiono cztery wydziały: Inżynierii, Chemiczny, Mechaniczny i Handlowy. Niestety po powstaniu listopadowym szkoła została zamknięta w ramach carskich represji.
Przez wiele następnych lat mimo gwałtownego rozwoju przemysłu na terenie Królestwa Polskiego nie było żadnej uczelni technicznej. Polacy, aby zdobyć dyplom inżyniera, musieli wyjeżdżać za granicę. Pod koniec 1897 roku z inicjatywy przewodniczącego Sekcji Technicznej Warszawskiego Oddziału Towarzystwa Popierania Rosyjskiego Przemysłu i Handlu Kazimierza Obrębowicza carskim władzom złożono memoriał w prawie założenia na terenie zaboru rosyjskiego wyższej uczelni technicznej. 12 lutego 1898 roku car Mikołaj II zgodził się na utworzenie w Warszawie politechniki swojego imienia.
8 czerwca 1898 ro powstał Warszawski Instytut Politechniczny Cesarza Mikołaja II, w którym językiem wykładowym był rosyjski. Początkowo mieścił się on w budynku po upadłej fabryce tytoniu „Union” przy ulicy Marszałkowskiej 81. Funkcjonowały trzy wydziały: Mechaniczny, Chemiczny i Inżynieryjno-Budowlany. Zarząd Miasta Warszawy podarował Instytutowi plac pod budowę nowych budynków uczelnianych. Środki potrzebne na realizację inwestycji zebrano dzięki ofiarności polskiego społeczeństwa. W 1899 roku rozpoczęła się budowa, projekt przewidywał powstanie Gmachu Głównego, Gmachu Chemii, Gmachu Mechaniki, Gmachu Fizyki oraz dwóch budynków mieszkalnych dla administracji i wykładowców. Część obiektów oddano do użytku już jesienią 1902 roku.
Wśród studentów Instytutu ponad 70 procent stanowili Polacy. W 1905 roku na fali rewolucji w Imperium Rosyjskim wybuchły protesty studentów Instytutu Politechnicznego domagających się reform socjalnych oraz prowadzenia wykładów w języku polskim. 28 stycznia 1905 roku w Gmachu Głównym odbył się wiec dotyczący rozpoczęcia strajku. W efekcie uczelnia została najpierw tymczasowo zamknięta przez carskie władze, a 13 listopada 1905 roku zlikwidowana.
Instytut ponownie uruchomiono w 1908 roku, jednak polska młodzież bojkotowała uczelnię i ponad 60% uczących się stanowili Rosjanie. Po wybuchu pierwszej wojny światowej większą część majątku oraz kadry Instytutu wywieziono w głąb Rosji. Po wkroczeniu Niemców do Warszawy 15 listopada 1915 roku uruchomiono Politechnikę Warszawską. Uruchomiono cztery wydziały: Architektury, Budowy Maszyn i Elektrotechniki, Chemicznym oraz Inżynierii Budowlanej. Językiem wykładowym był język polski.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego uczelnia znacznie rozwinęła się i rozbudowała. W roku akademickim 1938/1939 na Politechnice Warszawskiej studiowało pięć tysięcy osób. Podczas drugiej wojny światowej warszawska uczelnia poniosła wielkie straty, zginęło wielu pracowników naukowych i studentów. Całkowitemu zniszczeniu uległa połowa budynków, utracone zostały sprzęt techniczny i księgozbiory. Mimo wielkich trudności, po wojnie do końca 1945 roku działały wszystkie przedwojenne wydziały.
Obecnie w ramach uczelni funkcjonuje dziewiętnaście wydziałów: Wydział Administracji i Nauk Społecznych, Wydział Architektury, Wydział Chemiczny, Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych, Wydział Elektryczny, Wydział Fizyki, Wydział Geodezji i Kartografii, Wydział Instalacji Budowlanych, Hydrotechniki i Inżynierii Środowiska, Wydział Inżynierii Chemicznej i Procesowej, Wydział Inżynierii Lądowej, Wydział Mechaniczny Technologiczny, Wydział Inżynierii Materiałowej, Wydział Matematyki i Nauk Informacyjnych, Wydział Mechaniczny Energetyki i Lotnictwa, Wydział Mechatroniki, Wydział Samochodów i Maszyn Roboczych, Wydział Transportu, Wydział Zarządzania oraz Wydział Budownictwa, Mechaniki i Petrochemii w Płocku. Liczba studentów Politechniki Warszawskiej przekroczyła trzydzieści tysięcy.
