środa,
Henryk Bagiński
Henryk Bagiński urodził się 19 stycznia 1888 roku w Klwowie niedaleko Opoczna. Studiował na Politechnice Lwowskiej. Działał w młodzieżowych organizacjach niepodległościowych. W latach 1911–1912 był komendantem naczelnym organizacji Armia Polska powołanej we Lwowie przez Organizację Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”. Po wybuchu pierwszej wojny światowej wstąpił do Legionu Puławskiego w składzie armii rosyjskiej, później służył w 1. Dywizji Strzelców Polskich. Po rewolucji bolszewickiej w Rosji dołączył do I Korpusu Polskiego generała Józefa Dowbór-Muśnickiego.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej służył jako oficer sztabowy. W 1920 roku uzyskał awans do stopnia podpułkownika. W okresie dwudziestolecia międzywojennego był oficerem zawodowym, zajmował wiele różnych stanowisk. Jego karierę blokowali niektórzy Piłsudczycy, ponieważ podczas pierwszej wojny światowej walczył w obozie antyniemieckim.
W sierpniu 1939 roku służył w Naczelnym Dowództwie Saperów. Po agresji ZSRR na Polskę wraz z innymi oficerami dowództwa przekroczył granicę z Rumunią. Przedostał się do Francji, gdzie otrzymał stopień pułkownika i przydział na stanowisko oficera sztabowego. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Pracował jako wykładowca w Centrum Wyszkolenia. Po demobilizacji wrócił do Polski i wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, wykładał w Akademii Sztabu Generalnego. Zmarł 13 grudnia 1973 roku w Warszawie. Pozostawił po sobie wiele prac z zakresu historii wojskowości.
