wtorek,
Heinrich Hertz
„Nie można oprzeć się wrażeniu, że formuły matematyczne mają niezależny od nas byt i inteligencję, że są mądrzejsze niż my sami, nawet mądrzejsze niż ich odkrywcy, i że możemy wywnioskować z nich więcej niż poprzednio w nich zawarto”
–– Heinrich Rudolph Hertz.
Heinrich Hertz urodził się 22 lutego 1857 roku w Hamburgu, był fizykiem, który zasłynął jako odkrywca fal elektromagnetycznych.
Już jako nastolatek chciał być naukowcem. Studiował fizykę na Uniwersytecie w Berlinie, po uzyskaniu dyplomu przez trzy lata był asystentem wybitnego niemieckiego uczonego Hermana von Helmholtza. W 1883 roku został wykładowcą fizyki teoretycznej na Christian-Albrechts-Universität w Kilonii. W latach 1885–1889 pracował jako profesor fizyki w Wyższej Szkole Technicznej w Karlsruhe. Ostatnia jego aktywność zawodowa to posada profesora fizyki na Uniwersytecie w Bonn.
Hertz przeszedł do historii jako autor pionierskich prac dotyczących fal elektromagnetycznych. W 1886 roku za pomocą samodzielnie skonstruowanego oscylatora elektrycznego wytworzył po raz pierwszy fale elektromagnetyczne. Oscylator zwano oscylatorem Hertza, a fale jako fale Hertza. Hertz swoim odkryciem eksperymentalnie potwierdził teorię Maxwella i stworzył podstawy rozwoju radiokomunikacji. Dla uczczenia jego osiągnięć jednostkę częstotliwości nazwano hercem (Hz).
Hertz w 1881 roku sformułował teorię dotyczącą naprężeń powstałych przy zetknięciu się dwóch ciał sprężystych. W swojej publikacji z 1894 roku uzupełnił sformułowaną przez Gaussa zasadę najmniejszego przymusu. W 1887 roku przyczynił się do odkrycia efektu fotoelektrycznego – zauważył, że naładowane obiekty oświetlone światłem ultrafioletowym rozładowują się dużo szybciej, w porównaniu do naładowanych nieoświetlonych obiektów.
Heinrich Hertz zmarł w 1894 roku w wieku 37 lat i nie doczekał się praktycznej realizacji radia.
