sobota,
Bitwa o Głowaczów
Bitwa o Głowaczów to walki pomiędzy polską 13 Dywizją Piechoty a niemiecką 1 Dywizją Lekką stoczone 10 września 1939 roku w okolicach Głowaczowa. Polskie oddziały piechoty były wspierane przez część 1 Batalionu Czołgów Lekkich. Głowaczów to wieś na trasie między Warką a Kozienicami.
Po walkach pod Tomaszowem Mazowieckim 13 Dywizja Piechoty w rejonie Głowaczowa planowała przegrupowanie. Połączone oddziały miały przekroczyć Wisłę przez tzw. most maciejowicki. 13 Batalion Saperów po dotarciu do Głowaczowa został zaatakowany przez Niemców. Kiedy w ten rejon dotarły pełne siły Polaków, rozpoczęła się regularna bitwa. W pierwszej fazie walk polscy żołnierze zostali powstrzymani silnym ostrzałem.
Kiedy zaatakował 44 Pułk Piechoty kapitana Walentego Parata wspierany przez czołgi typu 7TP, szala zwycięstwa przechyliła się na stronę Polaków. Niemcy musieli opuścić Głowaczów i wycofać się za Radomkę. Zniszczono przynajmniej cztery niemieckie czołgi. Ze zdobytych dokumentów Polacy poznali sposób porozumiewania się z dywersantami niemieckimi.
Polski czołg lekki 7TP wszedł do produkcji w 1935 roku. Stanowił rozwinięcie konstrukcji brytyjskiego czołgu Vickers E. Był jednym z pierwszych na świecie czołgów wyposażonych w silnik wysokoprężny. W 1939 roku 7TP uważano za jedną z najbardziej udanych konstrukcji w zakresie broni pancernej. Ustępował pod względem opancerzenia niektórym nowszym niemieckim czołgom, były to jednak pojazdy w innej klasie o masie dwa razy większej. Produkcja odbywała się w fabryce w Ursusie należącej do Państwowych Zakładów Inżynierii. W tym samym miejscu produkowano po wojnie polskie ciągniki.
