czwartek,
Franciszek Kleeberg
1 lutego 1888 roku w Tarnopolu urodził się zwycięzca bitwy pod Kockiem – ostatniej bitwy regularnej armii polskiej w wojnie obronnej 1939 roku.
Był synem powstańca styczniowego. Ich przodkiem był szwedzki żołnierz, który przybył do Polski z wrogą armią, dostał się do niewoli i wybrał nową ojczyznę. Franciszek Kleeberg ukończył szkołę realną w Hranicach. W 1905 roku zdał maturę w Wiedniu. Wstąpił do Technicznej Akademii Wojskowej w Mödling, a po jej ukończeniu do Szkoły Strzeleckiej Artylerii w Hajmasker. Służył w austriackim 2 pułku haubic polowych w Wiedniu. W 1913 roku rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej w Wiedniu. Naukę przerwał wybuch pierwszej wojny światowej.
Początkowo walczył na froncie serbskim w 5. Brygadzie Górskiej. W maju 1915 roku trafił do Legionów Polskich. Na krótko został szefem sztabu II Brygady Legionów. Później został przeniesiony do sztabu Komendy Legionów Polskich. W połowie 1916 roku objął stanowisko szefa sztabu III Brygady Legionów, a w 1917 służył w Inspektoracie Wyszkolenia Polskiej Siły Zbrojnej. Od początku 1918 roku był komendantem Kursu Wyszkolenia Artylerii w Garwolinie. Po złożeniu wniosku o zmianę obywatelstwa austriackiego na polskie, karnie wcielono go do armii austro-węgierskiej i skierowano na front włoski.
W listopadzie 1918 roku wrócił do Polski i został szefem sztabu Armii „Wschód”. Brał udział w bitwie z Ukraińcami o Lwów. W marcu 1919 roku przeniesiono go do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. Już miesiąc później trafił do Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, gdzie był kolejno szefem Sekcji Organizacyjnej, zastępcą szefa Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego, pomocnikiem szefa Oddziału I Organizacyjno-Mobilizacyjnego. W lipcu 1920 roku był szefem sztabu 1 Armii, a miesiąc później szefem sztabu Grupy Operacyjnej gen. Kazimierza Raszewskiego.
Po wojnie pozostał w wojsku. Służył w wielu jednostkach. W 1928 roku otrzymał awans do stopnia generała brygady. Ostatni przydział przed wybuchem drugiej wojny światowej to stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu. 9 września 1939 roku z podległych mu ośrodków zapasowych zorganizował oddziały bojowe zwane jako Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” (SGO) i został dowódcą tej formacji. Zadaniem SGO była obrona linii Bugu. Do grupy Kleeberga dołączali żołnierze rozbitych polskich jednostek.
22 września generał Kleeberg nieposiadający łączności z dowództwem zdecydował się na marsz z odsieczą okrążonej Warszawie. Mimo wiadomości o kapitulacji Warszawy SGO nadal kierowała się na zachód. W dniach 29–30 września zwycięsko starła się z oddziałami sowieckimi pod Jabłoniem i Milanowem. Od 2 października zgrupowanie Kleeberga toczyło walki z Niemcami w rejonie Kock–Radzyń–Łuków. 6 października 1939, po czterodniowych walkach, wobec braków w zaopatrzeniu i amunicji, mimo że przeciwnik pod Kockiem został pobity, generał Kleeberg zdecydował się na złożenie broni.
Trafił do Oflagu IVB w twierdzy Königstein koło Drezna. W niewoli ciężko zachorował na serce. 5 kwietnia 1941 roku zmarł w szpitalu wojskowym.
