poniedziałek,
Feliks Selmanowicz „Zagończyk”
Feliks Selmanowicz urodził się 6 czerwca 1904 roku w Wilnie. Uczył się w gimnazjum, jednak naukę przerwał wybuch pierwszej wojny światowej. Jako czternastolatek w 1918 roku ochotniczo wstąpił w szeregi Samoobrony Wileńskiej. Wykazał się odwagą i walecznością w starciach z bolszewikami. Wiosną 1919 roku jako żołnierz Wojska Polskiego brał udział w walkach o Wilno. W szeregach I Batalionu Strzelców Nadniemeńskich walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu wojny służył w Milicji Ludowej Pasa Neutralnego. W tym okresie na Wileńszczyźnie dochodziło do potyczek z Litwinami. W 1926 roku wstąpił do Związku Strzeleckiego. Był komendantem lokalnego oddziału i instruktorem przysposobienia wojskowego. W późniejszych latach pracował jako urzędnik gminny.
W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany do pułku Korpusu Ochrony Pogranicza „Wilno”. Brał udział w walkach obronnych z Armią Czerwoną. Po klęsce wrześniowej przedostał się na Litwę, gdzie został internowany. Zdołał uciec i powrócić w rodzinne strony, które Sowieci przekazali Litwinom. Dołączył do siatki wywiadowczej podległej Okręgowi Służby Zwycięstwu Polski. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Wilna w czerwcu 1940 roku został aresztowany przez NKWD. Po śledztwie skazano go na karę śmierci. Po agresji Niemiec na ZSRR udało mu się zbiec z transportu, dzięki czemu zachował życie.
Na początku 1944 roku został żołnierzem 3. Wileńskiej Brygady Armii Krajowej. Później przeniesiono go do 5. Wileńskiej Brygady AK pod dowództwem majora Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”. Był zastępcą dowódcy plutonu, a następnie dowódcą kompanii. W tym okresie otrzymał awans do stopnia podporucznika czasu wojny. 17 lipca jego oddział został rozbrojony przez wkraczających na Wileńszczyznę żołnierzy Armii Czerwonej. Wywieziono go w głąb ZSRR. Trafił do obozu w Kałudze, skąd uciekł wiosną 1945 roku. Przedostał się do Wilna i nawiązał kontakty konspiracyjne. Litwę razem z Wilnem włączono do ZSRR. Jesienią 1945 roku jednym z transportów ekspatriacyjnych wyjechał do Polski.
Na przełomie 1945 i 1946 roku nawiązał kontakt z dawnym przełożonym, majorem „Łupaszką”. Sformował kilkuosobowy patrol w ramach odtwarzanej 5. Wileńskiej Brygady AK. Zorganizował wiele akcji, m.in. w Gdańsku, Sopocie, Olsztynie, Tczewie. 17 lipca 1946 roku w Sopocie został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Miesiąc później wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Gdańsku otrzymał karę śmierci. Wyrok wykonano 28 sierpnia 1946 roku. Razem z nim w piwnicy gdańskiego więzienia rozstrzelano Danutę Siedzikównę „Inkę”.
W 1997 roku Sąd Wojewódzki w Gdańsku unieważnił wyrok w sprawie Feliksa Selmanowicza. Przez wiele lat miejsce jego pochówku nie było znane. Szczątki „Zagończyka” odnaleziono w 2014 roku na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku. 28 sierpnia 2016 roku na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku odbył się uroczysty pogrzeb Feliksa Selmanowicza. Prezydent RP Andrzej Duda pośmiertnie awansował go do stopnia podpułkownika.
