wtorek,
August Emil Fieldorf
August Emil Fieldorf urodził się 20 marca 1895 roku w Krakowie. Używał pseudonimu „Nil”. Emil Fieldorf po wybuchu pierwszej wojny światowej na ochotnika zgłosił się do Legionów Polskich. Walczył na froncie rosyjskim. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do wojsk austro-węgierskich i trafił na front włoski, skąd zdezerterował. W sierpniu 1918 roku zgłosił się do Polskiej Organizacji Wojskowej w Krakowie.
W listopadzie 1918 znalazł się w szeregach Wojska Polskiego. W latach 1919–1920 uczestniczył w kampanii wileńskiej. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej brał udział w licznych walkach m.in. w wyzwalaniu Dyneburga, Żytomierza, w wyprawie kijowskiej i bitwie białostockiej. W dwudziestoleciu międzywojennym był zawodowym żołnierzem.
Podczas kampanii wrześniowej miał stopień podpułkownika. Walczył na czele 51 Pułku Strzelców Kresowych. Po rozbiciu pułku w bitwie pod Iłżą przedostał się do Krakowa. Próbował udać się do Francji, został zatrzymany na granicy słowackiej i internowany. Po kilku tygodniach udało mu się zbiec i po długiej podróży przez Europę dotrzeć do Francji. 3 maja 1940 został awansowany na stopień pułkownika. Po klęsce Francji przybył do Wielkiej Brytanii.
W lipcu 1940 roku otrzymał rozkaz wyjazdu do kraju jako pierwszy emisariusz Naczelnego Wodza i rządu Rzeczpospolitej. Podróż przebiegała przez Afrykę, Turcję i Węgry. 6 września Fieldorf zameldował się w Warszawie. Początkowo działał w Warszawie, od 1941 roku w Wilnie i Białymstoku. W sierpniu 1942 roku został dowódcą Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej. W kwietniu 1944 roku „Nil” otrzymał nowe zadanie. Miał stworzyć głęboko zakonspirowaną organizację „Niepodległość” o kryptonimie NIE. Zadaniem NIE było prowadzenie walki o niepodległość w warunkach okupacji sowieckiej.
Pod koniec września 1944 roku Fieldorf otrzymał awans na generała brygady. W październiku został zastępcą dowódcy Armii Krajowej. 7 marca 1945 roku został aresztowany przez NKWD w Milanówku, nie został jednak rozpoznany i pod fałszywym nazwiskiem trafił do obozu pracy na Uralu. W październiku 1947 powrócił do Polski. Nie podjął już działalności konspiracyjnej. W związku z ogłoszoną amnestią w lutym 1948 roku ujawnił się władzom komunistycznym.
9 listopada 1950 r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Postawiono mu zarzut wydawania rozkazów likwidowania przez AK partyzantów radzieckich. Po procesie przeprowadzonym na podstawie sfabrykowanych dowodów został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 24 lutego 1953 roku w więzieniu Warszawa-Mokotów przy ul. Rakowieckiej.
W marcu 1989 roku „Nil” został zrehabilitowany. W 1992 roku Główna Komisja Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu wszczęła śledztwo w sprawie mordu sądowego na generale Fieldorfie. Okazało się, że większość podejrzanych już nie żyje, niektórzy zmarli w trakcie postępowania. Akt oskarżenia udało się sformułować wobec dwóch osób.
