wtorek,
Edmund Malinowski
Urodził się 8 listopada 1898 roku w Kiwercach na Wołyniu. W 1917 roku uzyskał maturę. W tym samym roku został powołany do rosyjskiego wojska. Dość szybko przeniósł się do Dywizji Strzelców Polskich. Ukończył szkołę podoficerską. Na przełomie 1917 i 1918 roku trafił do bolszewickiej niewoli. Po ucieczce zaciągnął się do I Korpusu Polskiego gen. Dowbora-Muśnickiego.
Od 1919 roku w stopniu sierżanta jako żołnierz plutonu pancerno-motorowego służył w Wojsku Polskim. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej uczestniczył w III powstaniu śląskim. Po jego zakończeniu podjął pracę jako policjant w Warszawie. Nie trwa to długo, powraca na Wołyń i odbywa kurs nauczycielski. Od końca 1921 roku pracował jako nauczyciel i kierownik szkoły w kilku miejscowościach. Był aktywnym członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego.
W 1931 roku zamieszkał w Warszawie. Początkowo pracował jako kierownik ogródka jordanowskiego, później jako wychowawca w domu poprawczym. Pod koniec 1931 roku został zatrudniony jako wychowawca i nauczyciel w Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych przy Placu Trzech Krzyży. W 1938 roku otrzymał mieszkanie na terenie Instytutu.
Wziął udział w kampanii wrześniowej. 20 września dostał się do niemieckiej niewoli. Na początku 1940 roku uciekł z przejściowego obozu jenieckiego w Terespolu i wrócił do Warszawy. Ponownie podjął pracę w Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych. Od początku działał w konspiracji, był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. W swoim mieszkaniu prowadził tajne kursy wojskowe dla głuchoniemych.
Brał udział w powstaniu warszawskim. Otrzymał awans na podporucznika. Po kilku dniach powstania do plutonu, którym dowodził, dołączono głuchoniemych żołnierzy AK z Instytutu Głuchoniemych. Oddział ten nazywany był Plutonem Głuchoniemych, na pięćdziesięciu jego żołnierzy około trzydziestu było głuchoniemych.
Pluton miał realizować działania pomocnicze. 7 sierpnia wspomagał szturm na dom żołnierza niemieckiego w budynku Gimnazjum im. Królowej Jadwigi. Oddział głuchoniemych gasił budynek podpalony przez wypartych z niego Niemców. 9 sierpnia w ramach plutonu utworzono dwie grupy – liniową i pomocniczą. Pierwsza realizowała zadania wartownicze, druga zajmowała się aprowizacją i pracował przy budowie umocnień. 2 września pluton głuchoniemych brał udział w szturmie na budynek YMCA. Po upadku powstania większość głuchoniemych opuściła miasto z ludnością cywilną. Dziewięciu z nich wraz z Edmundem Malinowskim dostało się do niewoli.
Malinowski do końca wojny przebywał w Oflagu X C w Lubece. Po wyzwoleniu wrócił do Polski. Zamieszkał na Wybrzeżu. Zmarł 5 czerwca 1980 roku w Gdyni.
