poniedziałek,
Edmund Bukowski
Edmund Zygmunt Bukowski urodził się 11 kwietnia 1918 w majątku Pustoszka niedaleko Wilna. Ukończył Gimnazjum oo. Jezuitów w Wilnie. W 1937 roku zdał maturę i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Naukę przerwał wybuch drugiej wojny światowej. Ochotniczo zgłosił się do wojska, jednak nie został przyjęty z powodu braku broni. Prawdopodobnie mimo wszystko wziął udział w walkach z Armią Czerwoną o Wilno.
Od początku okupacji sowieckiej działał w konspiracji. Był żołnierzem kolejno Służby Zwycięstwu Polski, Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. W 1942 roku został przeszkolony w zakresie łączności. Służył w Oddziale V Łączności Wileńskiego Okręgu AK. Jako łącznik kilkukrotnie jeździł do Warszawy. Przewoził meldunki i sprzęt wojskowy. W 1942 roku został aresztowany przez podporządkowaną Niemcom policję litewską i przekazany gestapo. Dzięki zaangażowaniu rodziny udało się go wykupić.
Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Wilna został aresztowany przez NKWD. Podczas próby ucieczki został ranny. Umieszczony w szpitalu wykorzystał okazję i zbiegł. Wyjechał do Warszawy. Podczas powstania warszawskiego przebywał na Pradze. Prowadził komórkę łączności. Ponownie zainteresowało się nim NKWD, jednak podał się za litewskiego partyzanta i został zwolniony. Ponownie był kurierem na trasie Warszawa–Wilno. Po rozwiązaniu Armii Krajowej kontynuował działalność konspiracyjną.
Latem 1945 roku został szefem łączności w nowo organizowanym sztabie Okręgu Wileńskiego. Kilkukrotnie jeździł na Zachód jako łącznik ze Sztabem Naczelnego Wodza. Organizował siatkę wywiadowczą w Okręgu Wileńskim. 28 czerwca 1948 roku został aresztowany podczas szeroko zakrojonej akcji Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego o kryptonimie „Akcja X”, skierowanej przeciw żołnierzom antykomunistycznego podziemia związanym z Wilnem. Został poddany brutalnemu śledztwu. 14 listopada 1949 roku skazano go karę śmierci. Wyrok wykonano 13 kwietnia 1950 roku w więzieniu mokotowskim w Warszawie.
