środa,
Bolesław Feliks Stachoń
Bolesław Feliks Stachoń urodził się 18 maja 1897 roku w Woli Wadowskiej na Podkarpaciu. Był uczniem Gimnazjum Klasycznego w Dębicy, w 1915 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Wkrótce musiał przerwać naukę, jako mieszkaniec zaboru austriackiego został powołany do Armii Austro-Węgier. Początkowo trafił do 17. Pułku Piechoty Obrony Krajowej, w 1916 roku został skierowany na front włoski jako żołnierz 33. Pułku Piechoty Obrony Krajowej. Jesienią 1917 roku otrzymał awans do stopnia podporucznika.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku wrócił w rodzinne strony i wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Za zasługi w walkach na froncie ukraińskim otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari. Po zakończeniu walk o granice Rzeczpospolitej pozostał w wojsku. Ukończył Niższą Szkołę Pilotażu w Bydgoszczy i Wyższą Szkołę Pilotów w Grudziądzu. Na początku 1923 roku objął dowództwo 6. Eskadry Wywiadowczej.
Latem 1924 roku oddelegowano go na stanowisko pilota-oblatywacza do Centralnych Zakładów Lotniczych w Warszawie. W latach 1925–1926 był zatrudniony w Polskiej Misji Wojskowej Zakupów w Paryżu. Latem 1927 roku już w stopniu majora na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy, jednak już po miesięcy decyzja ta została unieważniona. W latach 1928–1929 służył jako szef pilotażu w bydgoskiej Centralnej Szkole Podoficerów Pilotów Lotnictwa, później był komendantem Lotniczej Szkoły Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu. W latach 1936–1939 dowodził 4. Pułkiem Lotniczym w Toruniu.
W sierpniu 1939 roku w stopniu pułkownika objął dowództwo lotnictwa i obrony przeciwlotniczej Armii „Pomorze”, podczas kampanii wrześniowej podlegały mu 141. i 142. Eskadra Myśliwska, 42. Eskadra Rozpoznawcza, 43. i 46. Eskadra Obserwacyjna, Plutony 7. i 8. Samolotów Łącznikowych i 1. Kompania Balonów Obserwacyjnych. Po agresji ZSRR na Polskę przeszedł do Rumunii, gdzie zajmował się akcją przerzutu polskich lotników do Francji. W grudniu 1939 roku zameldował się w Paryżu, wkrótce przeniesiono go do Wielkiej Brytanii.
Na Wyspach Brytyjskich dowodził Obozem Lotnictwa Polskiego w Eastchurch, a następnie był komendantem polskiej Stacji Lotniczej w Swinderby. Na własną prośbę przeszedł do służby liniowej, latał bojowo jako drugi pilot bombowca w 301 Dywizjonie Bombowym „Ziemi Pomorskiej”. W nocy z 3 na 4 lipca 1941 roku brał udział w wyprawie alianckich bombowców nad Bremę. Zginął w samolocie zestrzelonym przez niemieckie myśliwce. W 1964 roku pośmiertnie otrzymał awans do stopnia generała brygady.
