piątek,
Blokada Berlina
24 czerwca 1948 roku sowieckie władze okupacyjne rozpoczęły blokadę Berlina.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej pokonane Niemcy podzielono na cztery strefy okupacyjne: amerykańską, brytyjską, francuską i sowiecką. Z czterech sektorów składał się również Berlin. Były one otoczone terytorium kontrolowanym przez Sowietów. Z upływem czasu stosunki między Związkiem Radzieckim a zachodnimi aliantami uległy znacznemu pogorszeniu. Niedawni sojusznicy mieli odmienne wizje przyszłości Niemiec, sowieckie władze dążyły do utrzymywania w osłabieniu okupowanego kraju. 20 czerwca 1948 roku zachodni alianci bez ustaleń z ZSRR w swoich strefach wprowadzili reformę walutową. Stało się to bezpośrednią przyczyną kryzysu.
W nocy z 23 na 24 czerwca Sowieci wprowadzili blokadę zachodnich sektorów Berlina i odcięli miasto od dostaw energii elektrycznej. Mieszkańcom zagroził głód. Mocarstwa zachodnie niemal natychmiast utworzyły most powietrzny. Do dziś nie przeprowadzono operacji tego typu o takiej skali. Blokada Berlina trwała jedenaście miesięcy. W tym czasie odbyło się 278 228 lotów. Tą drogą do miasta dostarczono 2 326 406 ton zaopatrzenia. Początkowo wykorzystano jedynie samoloty wojskowe, później czarterowano także maszyny przewoźników cywilnych.
Sowiecka polityka zakończyła się fiaskiem, blokadę zniesiono 12 maja 1949 roku. Wydarzenia te przyspieszyły proces podziału Niemiec na dwa kraje. 23 maja 1949 roku powstała Republika Federalna Niemiec. 7 października tego samego roku na mapie Europy pojawiła się Niemiecka Republika Demokratyczna. Z berlińskich stref aliantów zachodnich utworzono Berlin Zachodni – enklawę na terytorium NRD o statusie zbliżonym do wolnego miasta zarządzaną przez aliantów zachodnich.
