piątek,
Bitwa pod Żurawnem
W czasie wojny z Polakami w latach 1666–1671 Turcy byli uwikłani w inne konflikty zbrojne i do walki wysłali jedynie Tatarów. W 1672 roku pod pretekstem pomocy dla hetmana kozackiego Doroszenki ruszyli na Rzeczpospolitą z całą swoją potęgą. Kolejne tygodnie były pasmem sukcesów najeźdźców.
Tatarzy plądrowali tereny leżących między Sanem, Wieprzem i Bugiem. Armia turecka dotarła pod Lwów. Aby spróbować odwrócić kartę hetman wielki koronny Jan Sobieski w październiku ruszył z wyprawą na tatarskie czambuły. Był to jeden z najpiękniejszych zagonów polskiej kawalerii, jednak sukces wyprawy Sobieskiego nie miał dużego znaczenia strategicznego. Rzeczpospolita została zmuszona do zawarcia traktatu w Buczaczu, na którego mocy odstąpiła Turcji Podole z Kamieńcem Podolskim oraz część prawobrzeżnej Ukrainy, a także zobowiązała się do płacenia corocznego haraczu.
W 1672 roku wznowiono działania wojenne. Polacy rozgromili tureckie oddziały pod Chocimiem. W kolejnych latach wojska koronne odnosiły sukcesy, jednak do końca konfliktu było daleko. W 1676 roku armia tatarsko-turecka ponownie najechała Rzeczpospolitą. Wojska koronne były słabo przygotowane do obrony. Król Jan III Sobieski miał pod komendą dwadzieścia tysięcy żołnierzy, oddziały przeciwnika były dwukrotnie liczniejsze. Po starciach polskiej jazdy z Tatarami pod Wojniłowem i Dołhą Polacy wycofali się do Żurawna.
W Żurawnie Sobieski założył warowny obóz, warunki terenowe sprzyjały jego obronie. 25 września 1676 roku nieprzyjacielskie oddziały otoczyły polskie pozycje. Żołnierze Sobieskiego skutecznie odparli pierwsze ataki. 29 września Sobieski wysunął swoje oddziały przed fortyfikacje, jednak nie dawał się sprowokować do przyjęcia walnej bitwy. Turcy przystąpili do ostrzału artyleryjskiego. Od pocisków miotanych przez tureckie ciężkie działa Polacy ponieśli spore straty. Odczuwalny stał się brak zaopatrzenia, kończyła się żywność i amunicja.
13 października oddziały Sobieskiego wycofały się na drugą linię obrony. Sytuacja oblegających także nie była łatwa, w tym okresie zaczęły padać deszcze zalewające turecki obóz. Polacy rozpuszczali pogłoski o nadchodzącej odsieczy. W pobliskim zamku znaleźli stary moździerz, kiedy otworzyli z niego ogień, Turcy uznali, że przeciwnik otrzymał posiłki. Rozpoczęły się negocjacje. 14 października zawarto zawieszenie broni. Trzy dni później zawarto rozejm pomiędzy Rzecząpospolitą a Imperium Osmańskim. Polacy zgodzili się na utratę części ziem, a Turcja zrezygnowała z uzyskanego w Buczaczu corocznego haraczu. Chwilowy pokój był kompromisem pomiędzy wyczerpanymi przeciwnikami. W 1683 roku konflikt rozgorzał na nowo.
