poniedziałek,
Bitwa pod Zborowem
W czasie powstania Chmielnickiego w dniach 15–16 sierpnia 1649 roku pod Zborowem na Podolu wojska króla Jana Kazimierza stoczyły bitwę z rebeliantami. W starciu tym swój chrzest bojowy przeszedł Jan Sobieski, przyszły król Polski.
Wojska koronne maszerowały z odsieczą oblężonej w Zbarażu armii księcia Jaremy Wiśniowieckiego. Liczyły one około piętnastu tysięcy ludzi. 15 sierpnia 1649 roku żołnierze Jana Kazimierza w okolicach Zborowa przeprawiały się przez rzekę Strypę. Polski król nie czekając na zakończenie przeprawy, z częścią swoich sił ruszył w dalszą drogę. Kozacy uważnie śledzili ruchy przeciwnika i większość swoich sił spod Zbaraża skierowali na spotkanie odsieczy. Było to czterdzieści tysięcy Kozaków i ponad pięćdziesiąt tysięcy wspierających ich Tatarów.
Kozacy uderzyli na niespodziewające się ataku królewskie oddziały po obu stronach rzeki jednocześnie. Polska jazda poniosła duże straty, a napastników powstrzymał dopiero ogień piechoty. Nocą wszystkie polskie oddziały skoncentrowały się na prawym brzegu rzeki. Pośpiesznie wznoszono ziemne fortyfikacje. Od rana Tatarzy bezskutecznie uderzali na królewskich żołnierzy. Wieczorem walki przerwały pertraktacje. Z chanem Islamem Girejem negocjował kanclerz wielki koronny Jerzy Ossoliński. Całkowite rozbicie polskich sił nie nie leżało w interesie Tatarów, którzy obawiali się zbytniego wzmocnienia Kozaków. Szalę przechyliło dwieście tysięcy talarów okupu, które zapłacili Tatarom Polacy.
Zadowolony z obrotu sprawy chan Islam III Girej zmusił Chmielnickiego do podjęcia rokowań z Polakami. Ich owocem była zawarta 17 sierpnia ugoda zborowska. Na jej mocy m.in. zwiększono rejestr wojska zaporoskiego do czterdziestu tysięcy i wydzielono Kozakom województwa kijowskie, bracławskie i czernihowskie. Postanowienia umowy były niekorzystne dla Rzeczypospolitej, jednak nie zadowoliły także Kozaków. Względny spokój trwał tylko rok.
