sobota,
Bitwa pod Waterloo
W listopadzie 1799 roku Napoleon Bonaparte przeprowadził wojskowy zamach stanu, po którym przejął władzę we Francji. Podczas jego rządów Francja toczyła wiele wojen, do 1812 roku w wyniku podbojów znacznie powiększyła swoje terytorium, m.in. o Belgię, Holandię, znaczną część terenów włoskich, ziemie na północnym i wschodnim wybrzeżu Morza Adriatyckiego. Dodatkowo kilka państw było od niej zależnych. W 1812 roku rozpoczął inwazję na Rosję, która zakończyła się wielką klęską. W 1813 roku z Rosjanami sprzymierzyły się Prusy i Austria.
31 marca 1814 roku wojska koalicji zajęły Paryż. Napoleona zmuszono do bezwarunkowej abdykacji i zesłano go na wyspę Elbę na Morzu Śródziemnym. 26 lutego 1815 roku Napoleon uciekł z wyspy, rozpoczęło się „100 dni Napoleona”. 20 marca dotarł do Paryża, gdzie został owacyjnie powitany przez mieszkańców. Zdołał zebrać armię liczącą 130 tysięcy żołnierzy i wyruszył do Belgii, gdzie stacjonowały wojska angielskie marszałka Wellingtona i pruskie marszałka Blüchera. Do decydującej bitwy doszło 18 czerwca 1815 roku pod Waterloo, dokładnie w setnym dniu po powrocie Napoleona z Elby.
16 czerwca 1815 roku pod Ligny wojska francuskie pokonały pruskie oddziały pod dowództwem feldmarszałka Blüchera. Angielski dowódca marszałek Wellington uznał, że Prusacy zostali całkowicie rozbici i zarządził odwrót swoich wojsk spod Quatre Bras. Francuzi dopadli Anglików podczas przeprawy przez rzekę Dijle w rejonie miejscowości Genappe, jednak ich przeciwnik przeszedł na północny brzeg rzeki i zajął pozycje kilkanaście kilometrów dalej w okolicach Waterloo.
Ostatnia bitwa Napoleona Bonaparte rozpoczęła się 18 czerwca 1815 roku. Napoleon ociągał się z atakiem, czekając na wyschnięcie gruntu nasiąkniętego wodą na skutek ulewnego deszczu, zwłoka ta mogła mieć wpływ na wynik starcia. Walki rozpoczęły się chwilę przed południem, wojska Napoleona przez cały dzień nacierały na pozycje przeciwnika, Brytyjczycy ograniczali się głównie do obrony.
Do wieczora obie strony poniosły ciężkie straty, a bitwa nie była rozstrzygnięta. Wtedy w rejon walk dotarł IV Korpus pruski Bülowa. Żołnierze Napoleona zdołali go rozbić i ponownie natrzeć na Brytyjczyków, ale wkrótce natarły na nich kolejne oddziały Prusaków. Mimo tego wydawało się, że szala zwycięstwa powoli przechyla się na stronę Francuzów. Przełomowym momentem bitwy okazał się atak brytyjskich brygad Peregrine’a Maitlanda i Fredericka Adama, po którym załamało się natarcie Gwardii Cesarskiej marszałka Neya. W pozostałych rejonach walk Francuzi mieli przewagę, jednak na widok cofającej się gwardii w ich szeregi wkradła się panika, a ich uciekające z pola bitwy oddziały zostały rozbite przez przeciwnika.
Po bitwie pod Waterloo Armia francuska przestała istnieć, a Napoleona internowano na Wyspie Świętej Heleny, na południowym Atlantyku, gdzie zmarł 5 maja 1821 roku.
