niedziela,
Bitwa pod Warszawą
31 lipca 1705 roku podczas wojny północnej rozegrała się bitwa pomiędzy połączonymi wojskami sasko-polsko-litewskimi a Szwedami ściągniętymi do Warszawy dla zabezpieczenia koronacji Stanisława Leszczyńskiego na króla Polski przez konfederatów warszawskich.
Po śmierci szwedzkiego króla Karola XI w 1697 roku, w 1699 Dania, Saksonia, Rosja i Brandenburgia zawarły sojusz. Celem sprzymierzonych państw było odzyskanie ziem utraconych w czasie wojen ze Szwecją. W roku 1700 wybuchła III wojna północna. Rzeczpospolita Obojga Narodów formalnie pozostawała neutralna do 1704 roku, jednak przez osobę króla Polski Augusta II Mocnego od początku była wmieszana w konflikt.
Jesienią 1700 roku wojska szwedzkie pobiły Rosjan w bitwie pod Narwią i ruszyły za Sasami w głąb Rzeczypospolitej. Warszawa została zajęta bez walki. Przeciwnicy Augusta II zawiązali konfederację warszawską. W 1704 roku zdetronizowano Augusta II i ogłoszono bezkrólewie. Kandydatem szwedzkiego króla Karola XII do tronu polskiego był Stanisław Leszczyński. Zwołany w szwedzkim obozie wojskowym pod Warszawą 12 lipca 1704 roku formalnie potwierdził wybór nowego króla. Stronnicy króla Augusta II zawiązali konfederację sandomierską.
Ochronę konfederacji warszawskiej miał zapewnić generał Karl Nieroth z dwoma tysiącami żołnierzy. Na Warszawę ruszył saski generał Otto Arnold von Paykull. Miał pod komendą trzy i pół tysiąca ludzi, jednak liczył na wsparcie sił polsko-litewskich. Szwedzi wiedzieli o zbliżającym się przeciwniku, jednak z powodu długotrwałych upałów stan wody w Wiśle był niski i przeprawa mogła nastąpić w wielu miejscach. Wysłano zwiadowców.
W nocy z 29 na 30 lipca pod Kazuniem rozbito szwedzki oddział i saski generał przedwcześnie ogłosił zwycięstwo. 30 lipca oddziały sasko-polsko-litewskie przybyły pod Warszawę. Liczyły one około dziewięciu i pół tysiąca ludzi. 31 lipca nad ranem zajęto pozycje wyjściowe do ataku. Około godziny ósmej rozpoczęły się walki. Szwedzi próbowali kontratakować, jednak szybko zostali zmuszeni do odwrotu na inne pozycje.
Szwedzkie szyki przełamały szwadrony husarii pod dowództwem Stanisława Chomętowskiego. Polacy wdarli się w powstałą lukę. Szwedzi zdołali zatrzymać uderzenie i pod naporem ich ciężkiej jazdy oddziały sasko-polsko-litewskie musiały się wycofać. Na polu walki pozostała tylko chorągiew husarska Chomętowskiego, wkrótce i ona ruszyła do odwrotu.
Sześciogodzinna bitwa przyniosła obu stronom duże straty. Szwedzi pojmali saskiego generała. Otto Arnold von Paykull został stracony. Mimo znacznej przewagi wojska sasko-polsko-litewskie poniosły porażkę. Szwedzcy żołnierze byli zaprawionymi w bojach weteranami jednej z najnowocześniejszych armii Europy i sprzyjały im także błędy popełnianie przez dowództwo przeciwnika. W Warszawie zebrał się sejm konfederacki. 4 października 1705 roku Stanisław Leszczyński został koronowany na króla Polski.
