sobota,
Bitwa pod Radzyminem
W drugim tygodniu sierpnia 1920 roku na przedpole Warszawy dotarli czerwonoarmiści pod dowództwem Michaiła Tuchaczewskiego. Rozpoczęła się bitwa warszawska, która była decydująca dla zachowania niepodległości przez Polskę i zapobiegła rozprzestrzenieniu komunizmu na Europę. Kilkudniowe walki pod Radzyminem były częścią tej operacji.
12 sierpnia na przedpola Radzymina dotarła bolszewicka 21. Dywizja Strzelców. Następnego dnia w godzinach porannych przystąpiła do natarcia. Polska 11. Dywizja Piechoty zdołała odeprzeć ten atak. Około godziny 17:00 nastąpił kolejny atak, podczas którego załamała się obrona wsi Kraszew. Bolszewicy dotarli do Radzymina. Polacy przystąpili do chaotycznego odwrotu. Wiadomość o klęsce pod Radzyminem dotarła do Warszawy i wywołała panikę.
W nocy Polacy przeprowadzili przegrupownie swoich sił i przygotowali się do kontrataku. Następnego dnia bolszewickie oddziały ruszyły w kierunku Marek i Warszawy oraz na Jabłonną. Nieoczekiwanie dla siebie bolszewicka 21. Dywizja znalazła się w rejonie koncentracji polskich oddziałów szykujących się do uderzenia na Radzymin, które uderzyły na lewą flankę przeciwnika. Bolszewicy rzucili się do ucieczki, a miasto zostało opanowane z marszu. Na wieść o tym do Radzymina zawróciły pozostałe bolszewickie oddziały i zadały Polakom znaczne straty, zmuszając ich do ponownego oddania Radzymina.
Nocą 15 sierpnia bolszewickie oddziały zaatakowały polskie linie w rejonie Nieporętu i Jabłonny. Nad ranem polskie dowództwo wysłało wszystkie swoje odwody do kontruderzenia. Atak poprzedziło przygotowanie artyleryjskie. Polacy uderzyli frontalnie na Radzymin. W walkach brały udział pojazdy pancerne, bolszewickie samochody opancerzone Austin-Putiłow oraz pięć kierowanych przez Polaków czołgów Renault FT. 85. pułk Strzelców Wileńskich oraz czołgi przełamały bolszewickie linie i Radzymin ponownie znalazł się w rękach Polaków, jednak oddziały Tuchaczewskiego przeprowadziły kontratak i sytuacja powróciła do punktu wyjścia. Trwalsze efekty przyniosły działania 10. Dywizji Piechoty pod dowództwem podpułkownika Wiktora Thommée, która zdobyła i utrzymała pozycje na bolszewickich tyłach na wzniesieniu w okolicach wsi Mokre położonej z północnej strony Radzymina. Dywizja Litewsko-Białoruska generała Żeligowskiego uderzyła od południa i bolszewicy zostali zagrożeni okrążeniem. Polacy zajęli zrujnowany Radzymin.
16 sierpnia nad ranem bolszewicy po raz kolejny uderzyli na miasto, jednak atak łatwo odparto. Tego dnia znad Wieprza ruszyła generalna polska kontrofensywa, wzmocniona uderzeniem polskich oddziałów z Przedmościa Warszawskiego i szala zwycięstwa w bitwie warszawskiej zaczęła zdecydowanie przechylać się na polską stronę.
