czwartek,
Bitwa pod Ostrogiem
Pod koniec czerwca 1920 roku 1. Armia Konna Siemiona Budionnego przełamała polski front. Aby powstrzymać bolszewickie oddziały, generał Jan Romer wydzielił ze składu 6. Armii kilka jednostek. Na ich bazie powstała Grupa Operacyjna generała Franciszka Krajowskiego. Pod komendą generała Krajowskiego znalazła się m.in. 18. Dywizja Piechoty.
7 lipca rano żołnierze Grupy Operacyjnej dotarli pod Ostróg i po niewielkim oporze bolszewików zajęli miasto. Uwolniono kilkudziesięciu jeńców i zdobyto duże ilości prowiantu. Oddziały 18. Dywizji Piechoty przygotowały obronę miasta.
Około godziny 13:00 rozpoczął się bolszewicki szturm na Ostróg. Na pozycje 44. Pułku Piechoty natarły oddziały sowieckiej 14. Dywizji Kawalerii, jednak ich atak załamał się pod ogniem broni maszynowej. Kozacy szarżowali z wielką zaciętością i w efekcie ponieśli duże straty. Kolejne bolszewickie natarcie nastąpiło około godziny szesnastej. Walki toczyły się kilka godzin, ale i ten atak został odparty.
Polacy zdecydowali się na odwrót. Po wymaszerowaniu części oddziałów w stronę Kuniowa zostały one ostrzelane z karabinów maszynowych i dział. Jednocześnie nieprzyjaciel ponownie zaatakował miasto. Żołnierze 145. Pułku Piechoty po ataku na bagnety otworzyli swoim oddziałom drogę odwrotu. O godzinie 3:00 Ostróg opuściły ostatnie polskie oddziały. Do następnej bitwy doszło już 8 lipca pod Moszczanicą, gdzie bolszewicy okrążyli żołnierzy 18. Dywizji Piechoty. Również tam Polacy zdołali się przebić.
