poniedziałek,
Bitwa pod Magierowem
11 lipca 1657 roku w bitwie pod Magierowem oddziały polsko-tatarskie pod dowództwem Stefana Czarnieckiego pokonały wojska siedmiogrodzkie Jerzego II Rakoczego.
Podczas potopu szwedzkiego (1655–1660) po stronie Szwedów stanął książę Siedmiogrodu Jerzy II Rakoczy. Jego potężna armia wtargnęła w granice Polski od południa pod koniec stycznia 1657 roku. W lutym wojska Rakoczego połączyły się z armią kozacką Antona Żdanowycza. Dało to łącznie 35 tysięcy żołnierzy. Kiedy Rakoczy dowiedział się o trudnym położeniu szwedzkiego garnizonu w Krakowie, zrezygnował z oblegania Lwowa. Po drodze do Krakowa jego oddziały spaliły i zrabowały wiele miejscowości. Spowolniło to znacznie marsz i do celu dotarły one dopiero 28 marca.
W kwietniu wojska Rakoczego pod Ćmielowem połączyły się z oddziałami szwedzkiego króla Karola X Gustawa. 13 maja zjednoczone armie zajęły Brześć Litewski. Wybawicielami Polaków okazali się Duńczycy. Wykorzystali zaangażowanie Karola Gustawa w Polsce i zaatakowali Szwecję. Szwedzki król zdał dowództwo Gustafowi Ottonowi Stenbockowi i pospieszył na Pomorze. W czerwcu armia szwedzko-siedmiogrodzka zajęła Warszawę, jednak Stenbock otrzymał rozkaz dołączenia do swego króla.
Osamotniony Rakoczy rozpoczął odwrót. Podążył za nim Stefan Czarniecki z dziesięcioma tysiącami żołnierzy. Polski dowódca w typowy dla siebie sposób nękał Rakoczego atakami podjazdowymi. 11 lipca 1657 dopadł tylną straż wojsk siedmiogrodzkich pod Magierowem i z marszu uderzył na wroga. Wojska Czernieckiego kompletnie rozbiły przeciwnika, zdobyły działa i prawie dwa tysiące wozów z łupami zagrabionymi w Polsce. Następnego dnia duża część sił Rakoczego została wpędzona w bagna. Potopiło się wtedy wielu Węgrów. Rakoczy został zmuszony do kapitulacji kilka dni później, po rozegranej 20 lipca 1657 roku bitwie pod Czarnym Ostrowem.
