sobota,
Bitwa pod Liwem
W dniach 9–10 kwietnia i 14–15 kwietnia 1831 roku powstańcy listopadowi starli się z oddziałami rosyjskimi przy przeprawie na rzece Liwiec.
Liw to miejscowość położona około siedemdziesięciu kilometrów na wschód od Warszawy, w północnej części Obniżenia Węgrowskiego, nad rzeką Liwiec. W latach 1421–1869 miała prawa miejskie odebrane później ukazem carskim za udział mieszkańców Liwu w powstaniu styczniowym.
5 lutego 1831 roku w granice Królestwa Polskiego z zadaniem stłumienia powstania wkroczyła armia rosyjska pod dowództwem feldmarszałka Iwana Dybicza. Jedną z pierwszych potyczek było starcie pod Liwem między 12 a 13 lutego. Wtedy polski oddział polskim oddziałem kapitana Teodora Wysockiego próbował zatrzymać przeciwnika maszerującego na Warszawę na rzece Liwiec. Rosjanie mieli zbyt wielką przewagę liczebną i ich saperom udało się bez większych problemów odbudować most.
W kolejnych walkach powstańcy odnieśli kilka sukcesów i ruszyła kontrofensywa wojsk polskich. Dybicz ze swoimi oddziałami cofał się na Polesie. Armia polska dotarła do granic Mazowsza i 3 kwietnia zajęła Liw oraz mosty na rzece Liwiec. Oddziałem powstańczym dowodził pułkownik Henryk Dembiński. Kilka dni później dołączyły posiłki pod komendą generała Walentego Andrychiewicza. Na przedmościu wzniesiono prowizoryczne umocnienia.
Rosyjski dowódca chciał odzyskać przeprawę przez rzekę. Jego oddziały zaatakowały z dużą siłą. Polacy ponieśli dotkliwe straty. Przeprawa kilkukrotnie przechodził z rąk do rąk. Sytuacji nie zmieniło przybycie na miejsce powstańczej odsieczy pod dowództwem generała Jana Nepomucena Umińskiego. Polskie kontrataki nie przynosiły skutku, Rosjanie byli bardzo bliscy zwycięstwa, jednak Dybicz zaatakowany z innej strony frontu został zmuszony do odwrotu.
