sobota,
Bitwa pod Legnicą
Dokładnie 778 lat temu oddziały księcia śląskiego Henryka II Pobożnego pod Legnicą poniosły całkowitą klęskę w bitwie z Mongołami.
W XIII wieku Mongołowie pod wodzą Batu-chana najechali Europę. Ich głównym celem było opanowanie Węgier i Bułgarii, aby uzyskać dobrą pozycję do ataku na Cesarstwo Bizantyńskie. Atak na Polskę był jednym z elementów tej operacji. W Polsce w tym czasie trwało rozbicie dzielnicowe i wewnętrzne tarcia polityczne powodowały, że kraj stanął w obliczu katastrofy. W styczniu 1241 roku na teren Polski wtargnęły mongolskie przednie oddziały pod dowództwem Bajdara. Ich przemarsz znaczony był zniszczeniem.
13 lutego doszło do walnej bitwy pod Turskiem, w której Polacy ponieśli klęskę. Kolejna porażka miała miejsca 18 marca 1241 roku pod Chmielnikiem. Następnego dnia w bitwie pod Tarczkiem polskie siły z ziemi sandomierskiej i krakowskiej po krwawej walce zostały ostatecznie rozbite. Dalsze działania oddziałów Bajdara w Polsce były pasmem mongolskich sukcesów.
9 kwietnia 1241 roku pod Legnicą bitwę z Mongołami stoczyły oddziały księcia śląskiego Henryka II Pobożnego. Po stronie rycerstwa śląskiego walczyli Wielkopolanie, Małopolanie oraz krzyżowcy różnych narodowości, m.in. z zakonu joannitów i templariuszy. Największym atutem wojsk Henryka Pobożnego była ciężka jazda, jednak pod Legnicą skuteczniejsza okazała się taktyka oddziałów Bajdara. Niektórzy historycy, powołując się na przekazy Długosza, dopuszczają możliwość użycia przez Mongołów broni chemicznej. Ówcześnie odpowiednią technologię na pewno posiadali Chińczycy.
Wojska chrześcijańskie poniosły całkowitą klęskę, a Henryk II Pobożny, schwytany podczas walki, został ścięty. Jego głowę zatkniętą na włóczni Mongołowie pokazali załodze legnickiej. Po bitwie większość z nich przez Morawy przedostała się na Węgry i dołączyła do głównych mongolskich sił.
