czwartek,
Bitwa pod Kokenhausen
Podczas wojny polsko-szwedzkiej o Inflanty, 23 czerwca 1601 roku, pod Kokenhausen doszło do walnej bitwy.
Po pozbawieniu Zygmunta III Wazy tronu szwedzkiego ogłosił on przyłączenie Estonii do Rzeczypospolitej. Stało się to powodem wkroczenia wojsk szwedzkich do Inflant i początkiem serii wojen między Polską i Litwą a Szwecją. Walki toczone w pierwszej fazie konfliktu, w roku 1600, miały charakter zaczepny i zwiadowczy. Na początku 1601 roku Szwedzi przeszli do ofensywy. Mimo nielicznych sukcesów wojsk Rzeczypospolitej armia szwedzka parła do przodu. 28 marca Szwedzi oblegli Kokenhausen w środkowej Łotwie. Kilka dni później zdobyli miasto. Zrezygnowali ze zdobywania zamku bronionego przez polską załogę i skierowali swoje główne siły ku nowym celom. W Kokenhausen pozostało tylko 2600 szwedzkich żołnierzy blokujących zamek.
Wiosną 1601 roku sejm Rzeczypospolitej uchwalił wysokie podatki na pokrycie wydatków związanych z wojną i dofinansowana armia mogła wyruszyć do Inflant. Hetman wielki litewski Krzysztof Radziwiłł wysłał pod Kokenhausen oddziały pod dowództwem pułkownika Jana Sicińskiego. Miały one odciąć Szwedów od dostaw żywności i zatrzymać ich w murach miasta. Podczas walk zginęło kilkuset szwedzkich żołnierzy, jednak nie udało się wyprzeć ich z Kokenhausen.
8 czerwca pod miasto dotarły posiłki dowodzone przez hetmana polnego litewskiego Jana Karola Chodkiewicza. Wkrótce w tym rejonie pojawiła się także szwedzka odsiecz. 23 czerwca 1601 roku doszło do walnej bitwy. Hetman Radziwiłł dysponował ponad trzema tysiącami żołnierzy, wojska szwedzkie miały pod tym względem przewagę i liczyły pięć tysięcy ludzi. Starcie rozpoczął szwedzki atak na lewym skrzydle, jednak został on bez trudu odparty. Przeciwuderzenie husarii złamało linie przeciwnika i zmusiło jego jazdę do odwrotu. Na prawym skrzydle Szwedzi początkowo zdołali uzyskać przewagę, ale celny ostrzał artylerii zapewnił sukces wojskom Rzeczypospolitej.
Podczas walk biernie zachowała się szwedzka załoga miasta. Po bitwie straciła ona wszelką nadzieję i skapitulowała. Katastrofalna klęska Szwedów nie została w pełni wykorzystana, wkrótce doszło do sporów między Radziwiłłem i Chodkiewiczem, a nieopłacane wojsko zaczęło się rozchodzić.
