piątek,
Bitwa pod Kleckiem
5 sierpnia 1506 roku wojska polsko-litewskie rozbiły kosz tatarski, uwalniając 40 000 jasyru i zdobywając 30 000 koni.
Na początku 1506 roku oddziały tatarskie zaatakowały jednocześnie Polskę i Litwę. Najazd objął Małopolskę i Białoruś. Kolejna inwazja ruszyła pod koniec maja, z Krymu wyruszyło pięć tysięcy żołnierzy pod komendą synów chana Mengli Gireja Fethiego i Burnasza. W Łojowie na Białorusi Tatarzy przeprawili się na prawą stronę Dniepru. Przez Mozyrz, Petryków, Pohost i Słuck najeźdźcy dotarli do Klecka, gdzie założyli kosz. Tatarzy w ciągu dwóch miesięcy pokonali 1800 kilometrów. Czambuły z Klecka operowały w promieniu stu kilometrów w kierunkach na Mińsk, Nowogródek, Oszmianę, Lidę i Wołkowysk.
20 lipca informację o najeździe otrzymał przebywający w Lidzie król Aleksander Jagiellończyk. Miał on przy sobie niewielu żołnierzy, jednak bezzwłocznie ogłosił pospolite ruszenie. Dowodzenie swoich oddziałów przekazał hetmanowi litewskiemu Stanisławowi Kiszce oraz marszałkowi nadwornemu Michałowi Glińskiemu. Gliński był utalentowanym wojskowym doskonale znającym tatarskie rzemiosło wojenne. Jeszcze przed skoncentrowaniem wszystkich sił na zwiad wysłano oddział lekkiej jazdy. Już w okolicach Lidy zwiadowcy napotkali grupę Tatarów.
Królewscy dowódcy dysponowali litewskim pospolitym ruszeniem oraz jedną nadworną chorągwią polską. Łącznie było to około siedmiu tysięcy ludzi. 30 lipca ich oddziały opuściły Lidę. 3 sierpnia od pojmanych jeńców uzyskano dokładną informację na temat położenia tatarskiego kosza. 4 sierpnia armia polsko-litewska dotarła do Ostaszyna. Jej straże przednie rozbiły liczący 500 ludzi powracający do Klecka czambuł. Niedobitki tatarskiej formacji zaalarmowały dowództwo kosza. Mimo nadciągającego niebezpieczeństwa, aby ocalić zgromadzone zdobycze, Tatarzy zdecydowali się na bitwę. Ich obóz miał dogodną pozycję do obrony.
W trakcie marszu zachorował hetman litewski Stanisław Kiszka i całe dowództwo spoczęło w rękach Glińskiego. Aby odciąć przeciwnikowi drogę odwrotu, królewskie oddziały leśnymi drogami obeszły Kleck i pojawiły się z nieoczekiwanej strony, jednak Tatarzy byli przygotowani do obrony. Polacy i Litwini zaatakowali przez bagnistą dolinę rzeki Łani. Pod ciągłym ostrzałem łuczników oddziały Glińskiego przygotowały dwie przeprawy. Pierwsza grupa żołnierzy pokonała rzekę zbyt wcześnie i została zmuszona do samotnej walki z głównymi siłami Tatarów. Mimo walecznej postawy wobec znacznej przewagi przeciwnika stopniowo została zepchnięta ku rzece. W tym czasie Gliński przeprawił się z drugą grupą i niepodziewanie uderzył z boku. Tatarskie szyki zostały rozdarte. Manewr Glińskiego okazał się decydujący dla wyniku bitwy, przeciwnik rzucił się do ucieczki. Wielu Tatarów utonęło, pokonując pobliską rzekę. Kolejne straty zadała im miejscowa ludność tropiąca uciekających najeźdźców wśród lasów.
Uwolniono cały jasyr oraz odzyskano bydło, konie i kosztowności. Wzięto wielu jeńców tatarskich. Przez trzy dni rozbijano powracające do kosza czambuły. Wkrótce stosunki między państwem polsko-litewskim a Chanatem Krymskim uległy zdecydowanej poprawie. W Mielniku zawarto sojusz wymierzony przeciwko Księstwu Moskiewskiemu. W 1507 roku po ataku wojsk moskiewskich na Wielkie Księstwo Litewskie armia polsko-litewska i Tatarzy krymscy chana Mengli I Gireja uderzyli Wielkie Księstwo Moskiewskie.
