poniedziałek,
Bitwa pod Dubienką
18 lipca 1792 roku korpus generała Tadeusza Kościuszki stoczył bitwę z kilkukrotnie liczniejszymi oddziałami rosyjskimi.
3 maja 1791 roku Sejm Czteroletni uchwalił Konstytucję 3 maja. Wprowadzała ona szereg reform zmierzających do naprawy ustroju Rzeczypospolitej. Ustawa oznaczała jawne zerwanie wszelkich więzów z Rosją, która od 1768 roku była protektorem Rzeczypospolitej. Imperium Rosyjskie potrzebowało pretekstu do interwencji, w tym celu korzystając z niezadowolenia grupy polskich magnatów, wiosną 1792 roku w Petersburgu pod patronatem cesarzowej Katarzyny II zawiązano konfederację targowicką. Konfederację oficjalnie ogłoszono 14 maja 1792 roku w Targowicy. Przywódcy konfederacji targowickiej zwrócili się do Rosji z prośbą o pomoc. 18 maja 1792 roku wojska rosyjskie przekroczyły granice Rzeczpospolitej.
Po kilku tygodniach wojny, pod koniec czerwca 1792 roku polskie dowództwo postanowiło swoją obronę oprzeć na linii Bugu. Oddziały podzielono na trzy dywizje dowodzone przez Józefa Poniatowskiego, Tadeusza Kościuszkę oraz Michała Wielhorskiego. Jednostki pod dowództwem generała majora Tadeusza Kościuszki zajęły pozycje w okolicach Dubienki. Kościuszko miał pod komendą około 5300 żołnierzy. Polski dowódca zdawał sobie sprawę z przewagi liczebnej przeciwnika i żeby wzmocnić obronę rozkazał budowę fortyfikacji według własnego planu.
17 lipca pod Dubienką przez Bug przeprawił się korpus rosyjski pod wodzą generała Michaiła Kachowskiego. Część carskich oddziałów wysłano w celu związania dywizji Poniatowskiego i Wielhorskiego. 18 lipca dwadzieścia pięć tysięcy rosyjskich żołnierzy po przygotowaniu artyleryjskim uderzyło na zgrupowanie generała Kościuszki. Polacy stawili twardy opór i zdołali odeprzeć pierwszy atak. Kolejne rosyjskie czołowe natarcia kończyły się niepowodzeniem. Próba ataku na prawe skrzydło Kościuszki również nie dała efektu.
Pomimo dużych strat przeciwnika sytuacja oddziałów generała Kościuszki stawała się coraz trudniejsza. Aby uniknąć całkowitego rozbicia swojej formacji, polski dowódca wydał rozkaz odwrotu w stronę Krasnegostawu. Pod Dubienką Polacy skutecznie przeciwstawili się kilkukrotnie liczniejszym oddziałom, zadając Rosjanom znaczne straty, jednak ich odwrót zagroził oskrzydleniem całości sił polskich nad Bugiem. Kolejną linią oporu miała być rzeka Wisła, ale 24 lipca król Stanisław August Poniatowski przystąpił do konfederacji targowickiej i nakazał polskiej armii złożyć broń.
