środa,
Bitwa pod Czarnym Ostrowem
20 lipca 1657 roku oddziały Stanisława Rewery Potockiego, Stefana Czarnieckiego i Jerzego Lubomirskiego pokonały wojska siedmiogrodzkie Jerzego II Rakoczego.
W 1653 roku książę Siedmiogrodu Jerzy II Rakoczy zawarł sojusz z Polską, jednak w trakcie najazdu szwedzkiego nie przyszedł z pomocą. Kiedy w 1656 roku Szwedzi zaproponowali mu sojusz, bez wahania skorzystał z oferty. Na mocy traktatu w Radnot miał się dokonać rozbiór Rzeczypospolitej, a Rakoczemu za udzieloną pomoc militarną w podziale miały przypaść m.in. Mazowsze i Małopolska wraz z dochodowymi złożami soli. Na początku 1657 roku od południa w granice Polski wtargnęła potężna armia siedmiogrodzka licząca 25 tysięcy żołnierzy. W marszu przez Polskę wojska Rakoczego spaliły i zrabowały wiele miejscowości.
W kwietniu pod Ćmielowem armia siedmiogrodzka połączyła się z oddziałami szwedzkiego króla Karola X Gustawa. Połączone wojska zdobywały kolejne miasta, m.in. Lublin, Mińsk Mazowiecki i Brześć Litewski. Sytuacja Polaków wydawała się beznadziejna. Sukcesy Szwedów z niepokojem obserwowali Duńczycy. Wiedzieli, że następnym obiektem agresji będzie Dania. Postanowili wykorzystać zaangażowanie Karola Gustawa w Polsce. Szwedzki król na wieść o duńskim ataku, 20 maja 1657 roku przekazał dowództwo Gustafowi Ottonowi Stenbockowi i z częścią wojsk ruszył na północ.
17 czerwca Rakoczy wraz ze Szwedami zajął Warszawę. Po czterech dniach za Karolem Gustawem podążyła reszta szwedzkich oddziałów i książę Siedmiogrodu pozostał sam. Armia siedmiogrodzka rozpoczęła odwrót. Ścigał ją Stefan Czarniecki z dziesięcioma tysiącami żołnierzy. 11 lipca pod Magierowem Czarniecki rozbił tylną straż wojsk siedmiogrodzkich. 16 lipca do jego oddziałów dołączyły wojska hetmanów koronnych wielkiego Stanisława Rewery Potockiego i polnego Jerzego Sebastiana Lubomirskiego.
20 lipca pod Czarnym Ostrowem Polacy ponownie dopadli armię siedmiogrodzką. Pokonany w walce Rakoczy porzucił tabory i z resztkami swoich żołnierzy ruszył do Międzybórza. Zgłosił chęć kapitulacji. 23 lipca 1657 roku zawarto układ pokojowy, na mocy którego Rakoczy zobowiązał się zerwać sojusz ze Szwecją, wyprowadzić swoją armię z Polski oraz zapłacić Rzeczypospolitej reparacje wojenne w wysokości 1,2 mln złotych. Dodatkowo miał wypłacić milion złotych polskim żołnierzom oraz dwa miliony ich dowódcom.
Porozumienie nie ocaliło armii siedmiogrodzkiej przed zagładą. Do Polski zbliżała się z pomocą armia tatarska. Rakoczy napotkał ją w drodze powrotnej. Tatarzy nie respektowali układu z 23 lipca i bez wahania zaatakowali. Po kilku dniach walk armia siedmiogrodzka przestała istnieć, w jasyr poszło 11 tysięcy Węgrów i Mołdawian. Rakoczy zdołał umknąć, jednak wkrótce na osłabiony Siedmiogród uderzyli Turcy i książę stracił wpływy w Mołdawii. Jerzy II Rakoczy zmarł w 1660 roku ciężko raniony w walkach o tron siedmiogrodzki.
