środa,
Bitwa pod Czarnobylem
27 kwietnia 1920 roku to dzień triumfu polskiej Marynarki Wojennej. Mimo znacznej przewagi przeciwnika Polacy wyparli bolszewicką flotyllę do ujścia Prypeci.
Już kilkanaście dni po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Józef Piłsudski zadecydował o odbudowie sił morskich. 19 kwietnia 1919 roku powstała Flotylla Pińska, która była jednostką rzeczną operującą na tzw. morzu pińskim – w dorzeczu Prypeci. Wchodziła ona w skład Marynarki Wojennej i opierała się o zdezelowany sprzęt przejęty od zaborców oraz zaadoptowane jednostki cywilne.
Czarnobyl był dużym portem rzecznym na Prypeci i bazą bolszewickiej Flotylli Dnieprzańskiej. Rzeką transportowano zaopatrzenie dla oddziałów Armii Czerwonej operujących na Polesiu. Podczas polskiej ofensywy na Kijów w kwietniu 1920 roku zdobycie tego miasta miało duże znaczenie strategiczne. Dowódca 9. Dywizji Piechoty generał Władysław Sikorski do ataku na Czarnobyl skierował Grupę Kawalerii majora Jaworskiego oraz jednostki Flotylli Pińskiej w sile jednej kanonierki i czterech łodzi motorowych. Jednostki lądowe oraz rzeczne podczas walk ściśle współpracowały i w miarę możliwości poruszały się równolegle.
Nocą 25 kwietnia wyprawa motorówek miała sprowokować bolszewickie okręty do pościgu i wciągnąć je pod ogień polskiej artylerii. Niestety motorówki osiadły na mieliźnie i same znalazły się pod silnym ostrzałem. Działo umieszczone na największej z motorówek oddało tylko jeden strzał, ale jego efekt był godny podziwu. Pocisk trafił komin kanonierki nieprzyjaciela i przebił się do maszynowni, gdzie spowodował eksplozję kotła. Po wystrzale polskie działo stało się niezdatne do użytku, jednak dzięki szczęśliwemu trafieniu Polaków bolszewickie jednostki skoncentrowały się na ratowaniu tonącego okrętu, a motorówki wydostały się z mielizny.
Major Jaworski swoje oddziały podzielił na dwie grupy, które 27 kwietnia o świcie miały uderzyć na Czarnobyl z różnych stron. W Czarnobylu stacjonowała bolszewicka 61. Brygada Strzelców wsparta kilkunastoma okrętami Flotylli Dnieprzańskiej uzbrojonymi w działa i ciężkie karabiny maszynowe. Wieczorem 26 kwietnia grupa majora Jaworskiego w rejonie wsi Lelów podczas walki z lądowymi siłami nieprzyjaciela dostała się pod ostrzał wrogich okrętów. Dzięki pomocy jednostek Flotylli Pińskiej, które ściągnęły na siebie ogień przeciwnika, polska piechota otworzyła sobie drogę na Czarnobyl, nie zdążyła jednak dotrzeć tam na czas.
Rankiem 27 kwietnia na miasto uderzyła tylko jedna grupa polskich oddziałów. Dzięki doskonałej postawie artylerii Polacy zdołali zdobyć część miasta. Po godzinie dołączyli do nich spóźnieni żołnierze. Silny atak zmusił bolszewików do odwrotu z miasta, a bitwa przerodziła się w pościg.
Kilka kilometrów za miastem zespół bojowy Flotylli Pińskiej starł się z sześcioma kanonierkami. Polskim marynarzom znowu dopisywało szczęście. Bolszewickie salwy były bardzo niecelne, a polska kanonierka trafiła pociskiem w komorę amunicyjną jednego z okrętów przeciwnika. Jednostka wraz z załogą momentalnie znalazła się na dnie. Pozostałe okręty przeciwnika ruszyły do ucieczki. W trakcie pościgu uszkodzono jeszcze dwie nieprzyjacielskie kanonierki. Polacy musieli zawrócić z powodu uszkodzeń ich kilku okrętów. Jednostki Flotylli Pińskiej skierowały się Czarnobyla, w porcie zdobyto kilka nieprzyjacielskich statków.
Bitwę pod Czarnobylem upamiętniono napisem „CZARNOBYL 27 IV 1920” na jednej z tablic na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie.
