środa,
Bitwa pod Boratyczami
14 września 1939 roku pod Boratyczami polskie oddziały stoczyły bitwę z jednostkami Wehrmachtu.
W początkowym etapie kampanii wrześniowej 24. Dywizja Piechoty pozostawała w odwodzie Naczelnego Wodza. Trzeciego dnia wojny podporządkowano ją Armii „Karpaty” i skierowano w rejon Tarnowa i Dębicy. Od 6 września dywizja toczyła ciężkie boje z oddziałami niemieckimi, wobec sytuacji na froncie była zmuszona do odwrotu. W dniach 11–12 września w okolicach Przemyśla starła się z 2. Dywizją Strzelców Górskich i poniosła duże straty, a jej pozycje zostały przełamane. Kolejną linią obrony 24. Dywizji stał się rejon Tyszkowice-Boratycze-Popowice.
14 września 1939 roku niemiecka 2. Dywizja Strzelców Górskich uderzyła ponownie, jej głównym kierunkiem natarcia były Boratycze. Polacy zdołali zatrzymać natarcie przeciwnika i siłami 155. Pułku Piechoty przystąpili do kontrataku. Wkrótce do walki włączyły się kolejne polskie pułki. Piechotę wspierały działa 24. Pułku Artylerii Lekkiej. Żołnierze 155. Pułku odcięli i całkowicie zniszczyli jeden z niemieckich batalionów. Tego dnia 2. Dywizja Strzelców Górskich poniosła największe straty w całej kampanii wrześniowej, Niemcy musieli się wycofać.
Wieczorem 24. Dywizja Piechoty na rozkaz dowódcy Frontu Południowego generała Kazimierza Sosnkowskiego skierowała się na wschód. Walki pod Boratyczami upamiętniono napisem na jednej z tablic Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie – „BORATYCZE 14 IX 1939”.
