niedziela,
Bitwa o Tobruk
10 kwietnia 1941 roku niemieckie oddziały Afrika Korps rozpoczęły oblężenie Tobruku. W obronie twierdzy brali udział także żołnierze polskiej Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich.
22 stycznia 1941 roku po dwudniowym szturmie wojska brytyjskie zdobyły Tobruk. Armia włoska została pozbawiona ważnej bazy zaopatrzeniowej. Pod koniec marca wojska niemieckie i włoskie przeszły do ofensywy, jednak na krótko została ona powstrzymana przez burzę piaskową. 3 kwietnia brytyjski front został przełamany. Niemiecka próba zdobycia Tobruku z marszu 10 kwietnia zakończyła się niepowodzeniem. Jednostki Afrika Korps przystąpiły do oblężenia.
Twierdzy broniła australijskie 9 Dywizja Piechoty i 18. Brygada z 7 Dywizji Piechoty, cztery brytyjskie pułki artylerii, brytyjska 3 Brygadą Czołgów oraz hinduski 18 Pułk Kawalerii. Załoga liczyła łącznie trzydzieści sześć tysięcy ludzi. W połowie sierpnia do obrońców dołączyli żołnierze polskiej Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich oraz czechosłowackiego 11 Batalionu Piechoty. We wrześniu wykrwawione australijskie oddziały zastąpiono brytyjską 70 Dywizją Piechoty. Propaganda niemiecka nadała obrońcom Tobruku przydomek „szczury Tobruku” (The Rats of Tobruk), ale alianccy żołnierze zaadoptowali go jako miano honorowe. Po wojnie w Australii powstała organizacja o nazwie „Rats of Tobruk Association” skupiająca żołnierzy broniących twierdzy. Zrzeszeni w niej byli także Polacy.
Walki o Tobruk były bardzo zażarte i zakończyły się 27 listopada 1941 roku odblokowaniem twierdzy przez Brytyjczyków. Największe straty ponieśli Australijczycy. Poległo także ponad stu Polaków. Niemcy mieli całkowitą przewagę w powietrzu i samoloty Luftwaffe codziennie prowadziły naloty.
W 1942 roku ruszyła druga ofensywa oddziałów Afrika Korps. 1 czerwca Tobruk skapitulował po zaledwie jednodniowej obronie. Za ten sukces niemiecki dowódca Erwin Rommel został awansowany na feldmarszałka. 13 listopada Brytyjczycy odzyskali twierdzę.
