środa,
Bitwa jutlandzka
W dniach 31 maja – 1 czerwca 1916 roku na Morzu Północnym rozegrała się największa bitwa morska pierwszej wojny światowej. W starciu brytyjskiej Royal Navy i niemieckiej Kaiserliche Marine w pobliżu Półwyspu Jutlandzkiego i Skagerraku po obu stronach walczyło łącznie 250 okrętów i 105 tysięcy marynarzy.
W 1914 roku wybuchła pierwsza wojna światowa. Na froncie zachodnim niemiecka ofensywa zakończyła się krwawymi walkami pozycyjnymi i impasem. Brytyjska flota skutecznie blokowała morskie szlaki handlowe, co powodowało problemy przemysłu zbrojeniowego Cesarstwa Niemieckiego. Niemcy czuli respekt przed potęgą Royal Navy, jednak w drugim roku wojny musieli rozwiązać problemy związane z dominacją przeciwnika na morzach.
Na początku 1916 roku niemiecka flota rozpoczęła działania ofensywne, strategia była prosta – małe grupy okrętów miały atakować brytyjskie nadmorskie miasta i prowokować jednostki Royal Navy do pościgu kończącego się w zasadzce przygotowanej przez ciężkie jednostki. W maju 1916 roku Niemcy jako cel uderzenia obrali sobie angielskie miasto Sunderland nad Morzem Północnym.
Niesprzyjająca pogoda uniemożliwiła realizację planu i Niemcy zdecydowali się na rajd w kierunku południowo-zachodnich wybrzeży Norwegii. Zespół krążowników pod dowództwem wiceadmirała Franza Hippera miał skłonić brytyjskie okręty do wypłynięcia w pełne morze, za grupą Hippera poruszały się niemieckie siły główne.
Dzięki sprawnie działającemu radiowywiadowi Brytyjczycy znali niemieckie plany i skierowali silny zespół okrętów w rejon Skagerraku. 31 maja przeciwne siły znalazły się blisko siebie. Niemcy dysponowali 99 jednostkami, w tym dwudziestoma dwoma pancernikami, Brytyjczycy przeciwstawili im 151 okrętów, m.in. 28 pancerników i 45 krążowników różnych klas. Zamiary Royal Navy były oczywiste, w walnej bitwie niemiecka flota miała zostać rozgromiona.
Patrolujące Morze Północne U-Booty zauważyły grupy brytyjskich okrętów, jednak Niemcy nie zdawali sobie sprawy z siły przeciwnika. Pierwsze do walki przystąpiły krążowniki liniowe, początkowo skuteczniejszy okazał się ogień niemieckich artylerzystów, po piętnastu minutach walki został zatopiony krążownik liniowy „Indefatigable”. Z ponad tysiąca osób załogi ocalały jedynie dwie. Wkrótce potem w rejon bitwy dotarły cztery brytyjskie pancerniki, które ciężko uszkodziły dwa niemieckie krążowniki liniowe: „Seydlitz” i „Derfflinger”. W odwecie Niemcy zatopili krążownik „Queen Mary”. Po niecałej godzinie do walki włączyło się szesnaście niemieckich pancerników i wobec druzgocącej siły przeciwnika Brytyjczykom pozostała tylko ucieczka.
Jeszcze przed wieczorem rozpoczęło się starcie sił głównych. Przewagę uzyskali liczniejsi Brytyjczycy, Niemcy rozpoczęli ucieczkę w stronę własnych baz, jednak przeciwnik nie zamierzał odpuścić. Walka toczyła się także w nocy, jednak obaj dowódcy w obawie przed atakami torpedowymi unikali walnego starcia i zmagały się głównie lekkie jednostki. Rano Brytyjczycy zawrócili, nie chcieli narażać się na ataki U-Bootów i ryzykować wejścia na pole minowe.
W bitwie jutlandzkiej zginęło 6094 brytyjskich i 2551 niemieckich marynarzy. Zatonęło 14 brytyjskich i 11 niemieckich okrętów. Royal Navy poniosła nieco większe straty, jednak zachowała zdolność operacyjną. W walce uszkodzeniu uległy prawie wszystkie niemieckie krążowniki. Stało się jasne, że niemiecka flota nawodna nie może przełamać blokady morskiej, Kaiserliche Marine była skazana na wojnę podwodną.
