niedziela,
Aleksander Szenajch
Aleksander Szenajch urodził się 26 sierpnia 1904 roku w Warszawie. W rodzinnym mieście ukończył Gimnazjum im. Mikołaja Reja. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, początkowo w szeregach 201. Pułku Piechoty, a następnie 36. Pułku Piechoty Legii Akademickiej. Za męstwo wykazane w walce otrzymał Krzyż Walecznych.
Był wszechstronnym sportowcem. Największe sukcesy odniósł jako sprinter. Jako zawodnik Warszawianki jedenastokrotnie zdobywał mistrzostwo Polski w biegach na sto i dwieście metrów. W biegach na tych dystansach reprezentował nasz kraj na Igrzyskach Olimpijskich w 1924 w Paryżu. Dwadzieścia dwa razy bił rekordy Polski. W 1925 roku pokonał sto metrów w czasie niższym niż 11 sekund. Jego rekordy życiowe to 10,8 s w biegu na 100 metrów oraz 22,3 s na 200 metrów. Uprawiał także piłkę nożną. Przez pięć sezonów jako reprezentant Warszawianki grał w pierwszej lidze. Zdobył 16 bramek. Grał na pozycji jako napastnika lub pomocnika.
Jeszcze jako czynny sportowiec rozpoczął pracę jako dziennikarz sportowy. Do wybuchu wojny współpracował z wieloma redakcjami, m.in. z tygodnikiem „Stadion”, „Tygodnikiem Sportowym”, „Ilustrowanym Kurierem Codziennym”, czasopismem „Raz dwa trzy”, „Przeglądem Sportowym”, „Sportem Polskim”. Jako działacz udzielał się w organizacjach sportowych, m.in. od 1930 roku był członkiem zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, od 1933 roku członkiem Ligi Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Jako podporucznik 1. Pułku Artylerii Przeciwlotniczej im. Rydza Śmigłego walczył w kampanii wrześniowej. Podczas okupacji działał w konspiracji. Służył w Armii Krajowej jako oficer personalny w Wydziale Zrzutów Oddziału Dowodzenia i Łączności Komendy Głównej AK. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, po jego upadku trafił do niemieckiego obozu jenieckiego XI-B w Fallingbostel w Dolnej Saksonii. Po wyzwoleniu krótko służył w 1. Dywizji Pancernej. Zdecydował się pozostać na emigracji. Zamieszkał w Niemczech, a następnie w Belgii. Zmarł czerwca 1987 roku w Brukseli.
