poniedziałek,
Aleksander Kunicki
Aleksander Kunicki urodził się 26 lutego 1898 roku w Demni Wyżnej. W 1916 roku został wcielony do Armii Austro-Węgier, jako żołnierz Bukowińskiego Pułku Piechoty Nr 41 trafił na front włoski. W 1918 roku dostał się do niewoli, w obozie jenieckim zgłosił się do Armii Polskiej we Francji. Służył w 3. Pułku Strzelców Podhalańskich, po powrocie do Polski w szeregach macierzystej jednostki brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Znalazł się w grupie żołnierzy oddelegowanych jako wsparcie III powstania śląskiego.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego był zawodowym żołnierzem, początkowo służył w macierzystej jednostce, w 1933 roku przeszedł do bielskiej ekspozytury Samodzielnego Referatu Informacyjnego Dowództwa Okręgu Korpusu nr V, gdzie zajmował się zwalczaniem działalności niemieckiego wywiadu. W 1938 roku po zajęciu Zaolzia przez Polaków przeszedł do komórki kontrwywiadu w Cieszynie.
Po wybuchu drugiej wojny światowej jego placówka została ewakuowana na wschód, a następnie do Rumunii. Zdołał przedostać się do Francji, gdzie trafił do polskiego obozu w Coëtquidan. Pod koniec 1939 roku otrzymał przydział do tajnego referatu zajmującego się utrzymywaniem łączności z okupowanym krajem. Po klęsce Francji wrócił do Polski i dołączył do Związku Walki Zbrojnej. Jesienią 1941 roku otrzymał przydział do komórki kontrwywiadu w Brześciu nad Bugiem. Rok później zagrożony aresztowaniem udał się do Warszawy.
W okupowanej stolicy objął obowiązki szefa wywiadu oddziału Organizacji Specjalnych Akcji Bojowych. Zajmował się przygotowywaniem akcji bojowych, głównie likwidacji wyróżniających się okrucieństwem funkcjonariuszy niemieckiego aparatu okupacyjnego. Do jego zadań należały identyfikacja, ustalenie miejsca zamieszkania i poznanie zwyczajów celu ataku. Po rozbiciu jego oddziału przeszedł do oddziału dywersji bojowej „Agat”, przemianowanemu następnie na „Pegaz”, gdzie również zajmował się wywiadem. Brał udział w wielu znanych akcjach polskiego podziemia, m.in. likwidacji dowódcy SS i Policji na dystrykt warszawski Generalnego Gubernatorstwa Franza Kutschery, próbie zamachu na Wyższego Dowódcę SS i Policji w Generalnym Gubernatorstwie SS-Obergruppenführera Friedricha Wilhelma Krügera. Nie brał udziału w powstaniu warszawskim.
Na początku 1945 roku wrócił do Bielska. Wkrótce po zakończeniu wojny został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Postawiono mu zarzut współpracy z gestapo i skazano na karę śmierci. Został ułaskawiony dzięki wstawiennictwu pułkownika Jana Mazurkiewicza „Radosława”. Zmarł 6 czerwca 1986 roku.
