czwartek,
Aleksander Klotz
Aleksander Alfons Klotz urodził się 31 sierpnia 1898 roku w Żyrardowie. Jego ojciec za udział w rewolucji 1905 roku został zesłany na Syberię. W czasach szkolnych działał w ruchu skautowym. W 1915 roku ukończył gimnazjum i wstąpił w szeregi Batalionu Warszawskiego Polskiej Organizacji Wojskowej. Wkrótce jego jednostka dołączyła do I Brygady Legionów Polskich. Od 1917 roku służył w Polskiej Organizacji Wojskowej. Na przełomie 1917 i 1918 roku został aresztowany przez niemiecką żandarmerię, jednak szybko zdołał zbiec.
Przedostał się do Krakowa, gdzie jako słuchacz nadzwyczajny rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Równolegle działał w konspiracji. Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w walkach z Ukraińcami oraz wojnie polsko-bolszewickiej. W tym okresie związał się z wywiadem. Za zasługi bojowe otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari. Jako oficer do zadań specjalnych był członkiem polskiej delegacji podczas rokowań pokojowych z bolszewikami.
W 1921 roku otrzymał przydział na stanowisko zastępcy attaché wojskowego w Rydze. Organizował polską siatkę wywiadowczą na Łotwie. Po powrocie do kraju służył w 55. Pułku Piechoty w Lesznie. Był słuchaczem V Kursu Normalnego warszawskiej Wyższej Szkoły Wojennej. W 1925 roku zdobył dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i otrzymał przydział do Wydziału Organizacyjno-Mobilizacyjnego Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie. Po przewrocie majowym pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych.
W 1929 roku w stopniu kapitana przeszedł do rezerwy. W kolejnych latach pracował jako starosta w kilku miastach, współpracował także z Ministerstwem Spraw Wojskowych. W 1938 roku otrzymał awans do stopnia majora. W chwili wybuchu drugiej wojny światowej był starostą powiatowym w Poznaniu. Od 1938 roku z uwagi na możliwość konfliktu zbrojnego z Niemcami organizował siatkę dywersyjną w Poznaniu i Grudziądzu. Po mobilizacji otrzymał przydział do sztabu Armii „Poznań”. Brał udział w bitwie nad Bzurą. Zdołał przebić się do oblężonej Warszawy.
27 września 1939 roku, jeszcze podczas oblężenia Warszawy, rozkazem dowódcy obrony Warszawy generała Juliusza Rómmla została powołana Służba Zwycięstwu Polski. Aleksander Klotz był jej członkiem od powstania organizacji. W listopadzie 1939 roku dowódca SZP generał Michał Tokarzewski-Karaszewicz oddelegował go do okupowanego przez Sowietów Lwowa. Po utworzeniu Związku Walki Zbrojnej został szefem sztabu Obszaru ZWZ-2 Lwów.
W marcu 1940 roku podczas próby dotarcia do Lwowa generał Michał Tokarzewski-Karaszewicz został aresztowany przez NKWD. Aleksander Klotz podjął działania mające na celu uwolnienie generała. Wspólnie z Eleonorą Wandą Ptaszek rozpoczął poszukiwania. W ciągu kilku miesięcy przebył ze współtowarzyszką ponad 28 tysięcy kilometrów. Ich droga wiodła przez Ukrainę, Ural, Syberię, wybrzeża Morza Kaspijskiego, Irkuck, Ałmatę, Taszkent, Kotłas i Syktywkar. Była to jedna z najbardziej niezwykłych wypraw podczas drugiej wojny światowej, ZSRR był rządzony twardą ręką przez Stalina i jego obywatele podlegali nieustannej kontroli. Przemieszczanie się wymagało przepustek i zezwoleń. Podczas podróży spotykali się z zesłanymi w głąb ZSRR Polakami. Po powrocie do Lwowa Aleksander Klotz napisał szczegółowy „Raport w sprawie Polaków wysiedlonych do ZSRR”, który dostarczono polskim władzom w Londynie.
Po agresji Niemiec na ZSRR zajmował się wywiadem jako kierownik Odcinka III sieci wywiadowczej Komendy Głównej ZWZ-AK o kryptonimie „WW-72”, a następnie „Pralnia”. Zasięg jego działania sięgał aktualnej linii frontu niemiecko-sowieckiego. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Lwowa zdołał uniknąć aresztowania. Latem 1944 roku wyjechał do Lublina, gdzie pod przybranym nazwiskiem rozpoczął służbę jako lekarz w Ludowym Wojsku Polskim. Mimo braku jakiegokolwiek wykształcenia medycznego otrzymywał kolejne awanse i odznaczenia. Po zakończeniu wojny jako doktor Jan Baranowski został komendantem Szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie.
Rządy komunistów w Polsce traktował jako sowiecką okupację. W 1946 roku zdecydował się opuścić Polskę i przedostał się na Zachód. Służył w Polskich Siłach Zbrojnych w Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji pozostał na emigracji. Początkowo pracował jako nauczyciel języka rosyjskiego w armii brytyjskiej, później był ekspertem do spraw sowieckich w agencji wywiadu. Po przejściu na emeryturę wyjechał do Australii. 27 października 1976 roku podczas prowadzenia samochodu doznał zawału serca i w efekcie zginął na skutek czołowego zderzenia z autobusem.
