poniedziałek,
Akcja Polowanie
Druga wojna światowa była niezwykle ciężkim okresem dla Polski, nasz kraj znalazł się pod niemiecką i sowiecką okupacją. Polacy nie poddali się, zorganizowali działający w podziemiu ruch oporu. W 1942 roku na drodze przekształcenia Związku Walki Zbrojnej powstała Armia Krajowa. W latach 1942-1945 żołnierze Armii Krajowej przeprowadzili ponad 110 tysięcy akcji zbrojno-dywersyjnych o większym rozmiarze. Wobec terroru stosowanego przez Niemców podejmowano działania odwetowe i represyjne w stosunku do niemieckich funkcjonariuszy.
Akcja Główki
Pod koniec 1943 roku polski ruch oporu rozpoczął akcję „Główki”. Jej celem była eliminacja wyróżniających się okrucieństwem funkcjonariuszy niemieckiego aparatu okupacyjnego, ewentualny wyrok śmierci orzekał podziemny sąd. W latach 1943–1944 w ramach akcji „Główki” wykonano kilkadziesiąt wyroków. Numerem jeden na liście skazanych na śmierć był gubernator dystryktu warszawskiego Ludwig Fischer. Odpowiadał on bezpośrednio lub jako współorganizator za liczne zbrodnie, m.in. utworzenie i likwidację warszawskiego getta, masowe egzekucje, łapanki i deportacje robotników przymusowych.
Akcja Polowanie
Pod koniec 1943 roku kontrwywiad Armii Krajowej uzyskał informacje o polowaniach organizowanych przez niemieckich dostojników w okolicach Mińska Mazowieckiego. Ich częstym uczestnikiem był również Fischer. Dzięki współpracy z miejscowym leśniczym ustalono datę kolejnego polowania. Aby nie narażać miejscowej ludności i leśników na represje, zdecydowano się przeprowadzić akcję podczas powrotu Niemców do Warszawy. Istniała duża szansa, że w konwoju samochodowym będą obecni inni zbrodniarze, jak na przykład Franz Kutschera i Ludwig Hahn. Wykonanie wyroku powierzono żołnierzom batalionu „Zośka”. Akcją dowodził zaprawiony w bojach cichociemny porucznik Bronisław Grun „Szyba”.
8 stycznia 1944 roku wywiadowcy AK zaobserwowali kolumnę niemieckich samochodów wyjeżdżającą z Warszawy. Potwierdzało to informację uzyskaną od leśniczego. Grupa około czterdziestu żołnierzy podziemia zajęła stanowiska w rejonie Wawra, już wcześniej opracowano szczegółowy plan działania. Samochody miała zatrzymać rozwieszona w poprzek drogi stalowa lina. Około godziny 18:00 pojawiła się niemiecka kolumna. Otworzono ogień, posypały się granaty. Kierowca pierwszego z wozów zdecydowanie przyśpieszył i zerwał linę. Umożliwiło to ucieczkę pozostałym pojazdom.
Fischer i Hahn nie odnieśli obrażeń. Dziewięciu Niemców zostało rannych, w tym szef Schupo Krieger oraz szef aprowizacji dystryktu warszawskiego Krecker. W konsekwencji poniesionych obrażeń Kriegerowi amputowano nogę. Kutschera nie był obecny na polowaniu, jednak został zlikwidowany trzy tygodnie później w kolejnej akcji AK.
Bronisław Grun „Szyba”
W chwili wybuchu drugiej wojny światowej studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Podczas kampanii wrześniowej nie został zmobilizowany. Na początku 1940 roku dotarł do Francji i dołączył do formowanych tam polskich oddziałów. Po klęsce Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie zgłosił się do służby w kraju. Po przerzucie do okupowanej Polski został oficerem dyspozycyjnym Ośrodka Dyspozycyjnego „Motor 30”. Wykładał także w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agrikola”. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych, najbardziej znana z nich to akcja „Góral”, w której na potrzeby podziemia pozyskano ponad sto milionów złotych. Dowodził akcją „Polowanie”, podczas której żołnierze Armii Krajowej podjęli nieudaną próbę zamachu na gubernatora dystryktu warszawskiego Ludwiga Fischera.
Wybuch powstania warszawskiego zastał go na Pradze, nie zdołał dotrzeć do swojego oddziału po drugiej stronie Wisły. Po zakończeniu wojny przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie uzyskał dyplom inżyniera górnictwa, a następnie podjął pracę Republice Południowej Afryki. Zmarł 30 listopada 1989 roku w Johannesburgu. Zmarł 30 listopada 1989 roku w Johannesburgu.
Losy niemieckich zbrodniarzy – uczestników polowania
Ludwig Fischer po zakończeniu wojny został ujęty przez aliantów i wydany polskim władzom. W marcu 1947 roku Najwyższy Trybunał Narodowy w Warszawie orzekł w jego przypadku karę śmierci, którą wykonano po kilku dniach. Razem z Fischerem sądzony był inny uczestnik polowania z 8 stycznia 1944 roku, niemiecki starosta Warszawy Ludwig Leist, który otrzymał wyrok 8 lat pozbawienia wolności.
Ludwig Hahn w latach 1941–1944 był komendantem SD i policji bezpieczeństwa na dystrykt warszawski. Odpowiadał m.in. za deportacje warszawskich Żydów do obozu zagłady w Treblince oraz masowe egzekucje polskich więźniów politycznych i zakładników. W czasie powstania warszawskiego podlegli mu funkcjonariusze uczestniczyli w egzekucjach tysięcy polskich cywilów w rejonie tzw. dzielnicy niemieckiej. Po wojnie poszukiwany jako zbrodniarz wojenny przez kilka lat żył w ukryciu. W latach pięćdziesiątych zaczął posługiwać się własnym imieniem i nazwiskiem, nie ukrywał swojej przeszłości. Przez wiele lat pozostawał bezkarny. W latach sześćdziesiątych zainteresował się nim niemiecki wymiar sprawiedliwości, jednak dopiero w 1972 roku rozpoczął się proces, na którym Hahn odpowiadał z wolnej stopy. Na drugim procesie w 1975 roku otrzymał wyrok dożywotniego pozbawienia wolności. W 1983 zwolniono go z więzienia z przyczyn zdrowotnych. Zmarł po trzech latach.
