poniedziałek,
7 Pułk Ułanów Lubelskich
Oddziały kawalerii miały odegrać ważną rolę podczas walk o granice niepodległej Polski. Jeden z nich został sformowany w pierwszych dniach listopada 1918 roku w Lublinie. W nocy z 31 października na 1 listopada byli żołnierze 1. Pułku Ułanów Legionów Polskich z rotmistrzem Januszem Głuchowskim na czele zajęli austriackie koszary ułanów. Janusz Głuchowski „Janusz” był jednym z żołnierzy legendarnej siódemki Beliny – zaczątku kawalerii II Rzeczypospolitej. 5 listopada Dowództwo Wojsk Polskich w Lublinie zdecydowało o tworzeniu pułku ułanów. 7 listopada otrzymał on nazwę 3 pułk ułanów. W Lublinie sformowano dwa szwadrony, w Zamościu jeden. Kolejny szwadron i szwadron karabinów maszynowych powstał w Kraśniku. Zdecydowaną większość kadry stanowili żołnierze Legionów Polskich. Pierwszym dowódcą pułku był awansowany do stopnia majowa Janusz Głuchowski.
Po koncentracji w Kraśniku w końcu listopada pułk został skierowany do walki z Ukraińcami. Część oddziału trafiła w okolice Lwowa. 30 grudnia 1918 roku zmianie uległa nazwa jednostki, 3. pułk stał się 7. Pułkiem Ułanów Lubelskich. Żołnierze formacji walczyli m.in. w zwycięskich bitwach pod Słonimem, Lipniszkami, Berdówką, Chochłem, Gródkiem, Wilją, Wiazyniem, Kamieniem, nad Dźwiną oraz pod Dereguszczem. W kwietniu 1'920 roku pułk wszedł w skład 1. Brygady Jazdy.
4 lipca pułk stoczył pod Równem całodzienną bitwę z oddziałami Armii Konnej Budionnego. Na przełomie lipca i sierpnia ułani walczyli w okolicach Łucka. W połowie sierpnia po reorganizacji polskich oddziałów pułk trafił do szeregów 4. Brygady Jazdy. 16 sierpnia pod Cycowem ułani z Lublina przeprowadzili decydujące o polskim zwycięstwie uderzenie. W efekcie została rozbita sowiecka brygada bojowa Dotola. Ostatnią przed zawieszeniem broni bitwą 7. Pułku było stoczone 3 października starcie pod Żołnierowiczami. 23 marca 1921 roku za zasługi bojowe marszałek Polski Józef Piłsudski udekorował pułkową chorągiew Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari. Odtąd co roku 23 marca był świętem pułku.
W okresie międzywojennym 7. Pułk Ułanów Lubelskich stacjonował w Mińsku Mazowieckim. Była to jedna z najbardziej elitarnych jednostek kawalerii w Polsce. W latach 1922–1926 w pułku częste wizyty składał Józef Piłsudski. Pułkowa delegacja zjawiała się na każdych imieninach Komendanta. W 1927 roku przed budynkiem dowództwa pułku pochowano słynną klacz „Kasztankę” należącą do Józefa Piłsudskiego.
Trwale w dziejach 7. Pułku zapisał się generał Kazimierz Sosnkowski. W lutym 1920 roku oficerowie formacji zwrócili się do Sosnkowskiego z prośbą o objęcie szefostwa pułku. Po otrzymaniu zgody pułk przyjął nazwę „7 Pułk Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego”. Nazwa ta nie została zaakceptowana przez Ministerstwo Spraw Wojskowych – Sosnkowski był osobą żyjącą. Nazwa ta została zatwierdzona dopiero po śmierci Piłsudskiego, 21 listopada 1937 roku.
W kampanii wrześniowej pułk znalazł się w składzie Mazowieckiej Brygady Kawalerii. W pierwszych dniach wojny walczył w rejonie Chorzeli i Przasnysza. Następnie stawiał Niemcom opór na Narwi w okolicach Pułtuska i Serocka. W dniach 23–24 września wziął udział w bitwie pod Suchowolą. Poniesiono tam olbrzymie straty. Ostatni szwadron 7. Pułku rozwiązał się dopiero 9 października w okolicach Mińska Mazowieckiego.
Jeszcze w 1939 roku grupa oficerów 7 Pułku podjęła próbę odtworzenia jednostki w warunkach konspiracyjnych. W grudniu 1940 roku w strukturach Związku Walki Zbrojnej pojawił się oddział o kryptonimie „Mazury” będący kontynuacją 7. Pułku. Żołnierze formacji tworzyli „piątki” rozmieszczone w Warszawie i okolicach Mińska Mazowieckiego. W oddział otrzymał nowy kryptonim – „Jeleń”. Nazwa pochodziła od herbu ziemi lubelskiej. Dywizjon Jeleń brał udział w powstaniu warszawskim.
10 stycznia 1945 roku 7. Pułk został odtworzony we Włoszech w składzie 3. Dywizji Strzelców Karpackich. Nazwę 7. Pułku Ułanów Lubelskich nosił pułk samochodów pancernych.
