poniedziałek,
6 Dywizja Piechoty w II RP
9 maja 1919 roku rozpoczęło się formowanie 6 Dywizji Piechoty (6DP) – wielkiej jednostki piechoty Wojska Polskiego II RP. Dywizja brała udział w wojnie polsko-ukraińskiej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej jednostka stoczyła wiele bitew, m.in. pod Jelnicą, Zamoszem, Szpanowem, Klewaniem, Dubnem i Jarosławiczami. Żołnierze formacji wyróżnili się w walkach z oddziałami I Armii Konnej Siemiona Budionnego. W tym okresie 54 oficerów i żołnierzy z 6 DP otrzymało za męstwo i odwagę Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari.
W końcu sierpnia 1939 roku 6 DP wchodziła w skład Grupy Operacyjnej „Bielsko” podlegającej dowódcy Armii „Kraków”. Dywizja zajmowała pozycje w kilkunastokilometrowym pasie wokół Pszczyny. 1 września żołnierze dywizji odparli uderzenie niemieckiej 5. Dywizji Pancernej. 2 września dwustu niemieckim czołgom udało się przebić przez pozycje Polaków. Poniesiono duże straty, jednak 6 DP wytrwała na stanowiskach. 4 września przyszedł rozkaz odwrotu.
7 i 8 września 6 DP toczyła walki w obronie przepraw na Dunajcu w rejonie Biskupic Radłowskich. Formacja znalazła się w okrążeniu na skutek przedwczesnego wysadzenia mostu. Po ciężkich walkach Polakom udało się przebić. W połowie września resztki Armii „Kraków” zostały wcielone do Armii „Lublin”.
W dniach 17-20 września 1939 roku 6 DP brała udział w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. Oddziały Armii „Lublin” chciały wyrwać się z okrążenia i dotrzeć do Lwowa. 20 września po kilku dniach walk i przebyciu kilkudziesięciu kilometrów 6 DP nadal była otoczona. Brakowało amunicji, a stan osobowy jednostki wynosił trzy tysiące żołnierzy. Dowódca 6 DP generał brygady Bernard Mond podjął decyzję o kapitulacji.
Zgodnie z rozkazem z 1942 roku w czasie akcji „Burza” miało nastąpić odtworzenie Sił Zbrojnych w kraju. Na mocy tych wytycznych w Okręgu Krakowskim Armii Krajowej powstała 6 Dywizja Piechoty AK Ziemi Krakowskiej „Odwet”. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Małopolski jednostka ta uległa samorozwiązaniu.
