sobota,
27 Wołyńska Dywizja Piechoty
Na początku 1944 roku oddziały Armii Czerwonej przekroczyły przedwojenną granicę Polski w rejonie Rokitna. Dowództwo Okręgu AK Wołyń postanowiło stworzyć dużą jednostkę bojową i przystąpić do działań w ramach akcji „Burza”. 15 stycznia 1944 roku na bazie oddziałów Armii Krajowej w Okręgu Wołyń powołano do życia 27 Wołyńską Dywizję Piechoty (27 DP). Nazwa jednostki nawiązywała do przedwojennej kowelskiej 27 Dywizji Piechoty. Obszarem działania 27 DP był Wołyń, jedno z kresowych województw Rzeczypospolitej, którego wschodnia granica była jednocześnie granicą państwową z ZSRR. Na tych terenach Polacy zmagali się nie tylko z Niemcami, ale także z nacjonalistami ukraińskimi.
27 DP była jednym z największych zgrupowań partyzanckich na ziemiach polskich. Wczesną wiosną 1944 roku formacja liczyła ponad sześć tysięcy żołnierzy. Jednostką dowodzili kolejno: pułkownik Kazimierz Damian Bąbiński „Luboń”, podpułkownik Jan Wojciech Kiwerski „Oliwa”, major Jan Szatowski „Kowal”, major Tadeusz Sztumberk-Rychter „Żegota”, pułkownik Jan Kotowicz „Twardy”.
Jednocześnie z powstaniem 27 DP na Wołyniu przystąpiono do realizacji planu „Burza”. W ramach tych działań w okresie od stycznia do czerwca 1944 roku formacja stoczyła ponad 100 walk. Poległo ponad 600 żołnierzy. 10 czerwca część oddziałów przeszła na teren Lubelszczyzny. Po uzupełnieniach stan osobowy dywizji w lipcu 1944 roku wyniósł ponad trzy tysiące żołnierzy.
20 lipca oddziały Armii Czerwonej sforsowały Bug. 27 Wołyńska Dywizja Piechoty wzięła udział w akcji „Burza” w Okręgu Lublin Armii Krajowej. 25 lipca w Skrobowie oficerowie 27 DP spotkali się ze stroną sowiecką. W tym czasie oddziały Armii Czerwonej otoczyły polskich żołnierzy. Odbyło się wymuszone przez Sowietów złożenie broni. 26 lipca rozformowano jednostkę.
Część żołnierzy 27 DP wcielono do Ludowego Wojska Polskiego. Niektórzy zdołali przedostać się do innych oddziałów niepodległościowego podziemia. Oficerów aresztowano i w większości przypadków wywieziono w głąb ZSRR.
