sobota,
Zdradziecka ósemka
26 listopada 1924 roku urodził się Victor Grinich, jeden z naukowców z tzw. zdradzieckiej ósemki.
W 1950 roku William Shockley bazując na pracach Johna Bardeena oraz Waltera Housera Brattaina zbudował tranzystor złączowy. Dzieło pracowników Bell Telephone Laboratories stanowiło wielki przełom elektronice, wszyscy trzej w 1956 roku za wynalezienie tranzystora otrzymali Nagrodę Nobla z fizyki. William Shockley jako szef grupy roboczej w wypowiedziach dla prasy konsekwentnie pomijał zasługi pozostałych wynalazców. Groziło to rozpadem zespołu, dlatego kierownictwo Bell Labs posunęło się nawet do tego, że wprowadziło zasadę, aby we wszystkich materiałach prasowych i zdjęciach przedstawiać trzech naukowców.
Trudną sytuację spotęgowały spory związane ze zgłoszeniami patentowymi. Ostatecznie Bardeen opuścił Bell Labs, a Brattain odmówił dalszej pracy z Shockleyem. Okazało się, że Shockley również nie jest zadowolony, jako człowiek uznany za konfliktowego tracił swoją pozycję w firmie. Uznał, że lepiej będzie, kiedy założy własne przedsiębiorstwo.
Zimą 1954-1955 powstała firma Shockley Semiconductor. Realizacja ambitnych planów wymagała wielkich funduszy. Sponsorem przedsięwzięcia został przemysłowiec Arnold Beckman. Centralę nowej firmy ulokowano w Palo Alto w Kaliforni, w regionie nazywanym dziś Doliną Krzemową. Shockley próbował zatrudnić niektórych naukowców z Bell Labs, jednak jego charakter był w tej firmie zbyt dobrze znany. W takiej sytuacji zaproponował pracę młodym najzdolniejszym absolwentom studiów doktoranckich, dla wielu z nich telefon od wynalazcy tranzystora był wielkim wyróżnieniem, dlatego przyjmowali ofertę bez wahania.
Shockley zachowywał się coraz gorzej. Od przyszłych podwładnych żądał przejścia badań psychologicznych i testów na inteligencję. Rozmowy kwalifikacyjne prowadzono ze stoperem w ręku. Zatrudniono kilkunastu inżynierów, z których większość nie przekroczyła trzydziestki. Uważali oni swojego szefa za ekscentrycznego, jednak związali z nim swoje plany zawodowe. Shockley był wielkim indywidualistą. Nie dopuszczał żadnej krytyki własnych pomysłów i blokował cudze inicjatywy. Żądał, żeby we wszelkich publikacjach i wnioskach patentowych pracowników firmy wymieniać go jako współautora. Wszystkie rozmowy telefoniczne w firmie były rejestrowane, a pracownicy mieli zakaz dzielenia się między sobą wynikami pracy.
Młodzi błyskotliwi naukowcy szybko poczuli się rozgoryczeni. Shockley wpadł w konflikt także z głównym inwestorem Arnoldem Beckmanem. Następstwa sytuacji w firmie były łatwe do przewidzenia. Grupa siedmiu pracowników zajmujących wysokie stanowiska przedstawiła inwestorowi ultimatum. Zagrozili swoim odejściem, jeśli Shockley nie zostanie pozbawiony stanowiska menedżera. Beckman odmówił, ponieważ liczył na to, że Shockley załagodzi sytuację. Później mógł tylko żałować swojej decyzji.
Buntownicy zdali sobie sprawę, że muszą opuścić firmę, postanowili założyć własne przedsiębiorstwo. Znalezienie inwestora było trudne, ale po wielu próbach został nim wynalazca i biznesmen Sherman Fairchild. W 1957 roku powstała spółka Fairchild Semiconductor. Siedzibą przedsiębiorstwa było Mountain View – miasto w pobliżu Palo Alto. Do rebeliantów w ostatniej chwili dołączył Robert Noyce. Razem było ich ośmiu: Julius Blank, Victor Grinich, Jean Hoerni, Eugene Kleiner, Jay Last, Gordon Moore, Robert Noyce i Sheldon Roberts. Podobno to Shockley nazwał ich „zdradziecką ósemką”, określenie to funkcjonuje do dziś.
Fairchild Semiconductor szybko stał się liderem w branży półprzewodników zarówno pod względem nowatorskich technologii, jak i zysków ze sprzedaży. Firma miała wielki wpływ na rozwój Doliny Krzemowej, za jej sprawą pośrednio lub bezpośrednio powstały dziesiątki korporacji nazywanych obecnie jako „Fairchildren”. Największe z nich to Intel i AMD.
W 1969 roku grupa byłych pracowników Fairchild Semiconductor, w tym Jerry Sanders, Edwin Turney, John Carey, Sven Simonsen oraz Jack Gifford, założyła Advanced Micro Devices (AMD). Rok wcześniej, aby założyć firmę Intel, z Fairchild Semiconductor odeszli Gordon Moore oraz Robert Noyce. Dołączył do nich inny pracownik Fairchild – Andrew Grove. Kierownikiem zespołu, który opracował Intel 4004 – pierwszy na ogólnie dostępnym rynku procesor, był Federico Faggin – były pracownik Fairchild Semiconductor.
Gordon E. Moore
Studiował na wydziale chemii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. W 1954 roku obronił doktorat w Kalifornijskim Instytucie Technologicznym. Był jednym z inicjatorów buntu w Fairchild Semiconductor. W 1968 roku opuścił Fairchild Semiconductor i został współzałożycielem firmy Intel. Uważany jest za autora tzw. prawa Moore’a.
Robert Noyce
Studiował fizykę w Grinnell College. W 1953 uzyskał tytuł doktora w Massachusetts Institute of Technology. W czasie pracy w Fairchild Semiconductor niezależnie od Jacka Kilby z Texas Instruments wynalazł układ scalony. W 1968 roku wspólnie z Gordonem Moore'em założył firmę Intel. Atmosfera twórczej swobody i samodzielności pracowników, którą wprowadził w firmie, stała się wzorcem dla wielu korporacji pracujących nad nowoczesnymi technologiami.
Julius Blank
Ukończył studia w zakresie inżynierii mechanicznej na uczelni City College of New York. W Shockley Semiconductor zajmował się opracowywaniem metod hodowli kryształów. Jako jeden z dwóch inżynierów mechaników w zespole w Fairchild Semiconductor opracował technologie produkcyjne dla elementów elektronicznych. Wspólnie z Kleinerem zbudował pierwszą na świecie linię do wytwarzania chipów krzemowych. Opuścił Fairchild w 1969 roku, jako ostatni z założycieli. Ze swojego doświadczenia korzystał, pracując jako konsultant.
Victor Grinich
Studiował na Uniwersytecie Waszyngtońskim. W 1951 roku uzyskał tytuł doktora na Uniwersytecie Stanforda. Był jedynym inżynierem elektrykiem wśród założycieli Fairchild.
Jean Hoerni
Studiował matematykę na Uniwersytecie w Genewie. Uzyskał dwa doktoraty z fizyki, jeden na macierzystej uczelni i drugi na Uniwersytecie w Cambridge. Był twórcą technologii planarnej służącej do wytwarzania elementów półprzewodnikowych, która miała duży wpływ na wynalezienie układu scalonego przez Roberta Noyce'a.
Eugene Kleiner
Urodził się w Austrii. Z uwagi na nazistowską politykę wobec Żydów jego rodzina wyjechała do USA w 1938 roku. Studiował inżynierię mechaniczną na Politechnice w Nowym Jorku oraz na Uniwersytecie Nowojorskim. W Fairchild zajmował się zarządzaniem przedsiębiorstwem. W 1968 roku zainwestował pieniądze w firmę Intel. W 1972 roku został współzałożycielem firmy Kleiner Perkins, która zajmowała się inwestowaniem w przedsiębiorstwa we wczesnej fazie rozwoju. Kleiner Perkins wsparła dziesiątki firm, w tym Amazon.com, America Online, Compaq, Electronic Arts, Lotus Development, LSI Logic, Macromedia, Netscape, Quantum, Sun Microsystems.
Jay Last
Studiował optykę na Uniwersytecie w Rochester. W 1956 roku w Massachusetts Institute of Technology uzyskał tytuł doktora fizyki. W Fairchild Semiconductor odegrał kluczową rolę w tworzeniu pierwszych obwodów krzemowych. Opracował wiele technik stosowanych w produkcji tranzystorów i układów scalonych.
Sheldon Roberts
Studiował hutnictwo w Rensselaer Polytechnic Institute. Po opuszczeniu Fairchild był współzałożycielem firmy Ameco. Jego wspólnikami byli Jean Hoerni i Jay Last.
