niedziela,
William Shockley
William Bradford Shockley urodził się 13 lutego 1910 roku w Londynie. Kiedy miał trzy lata, jego rodzice wrócili do Stanów Zjednoczonych. Dzieciństwo spędził w Palo Alto w Kalifornii. Studiował fizykę w California Institute of Technology. W 1936 roku obronił pracę doktorską w Massachusetts Institute of Technology. W tym samym roku podjął pracę w Bell Labs.
Jego zadaniem było opracowanie trwalszego i tańszego zamiennika lampy próżniowej. Druga wojna światowa przesunęła realizację tego projektu w czasie, z oczywistych względów pracownicy Bell Labs w tym okresie opracowali dziesiątki rozwiązań na potrzeby wojska. Po zakończeniu wojny powrócono do przerwanych projektów. Powstała grupa zajmująca się badaniami nad półprzewodnikami, która skupiała specjalistów z różnych dziedzin, m.in. fizyków, chemików oraz inżynierów. Jej liderem został Shockley, a w zespole znaleźli się także naukowiec zajmujący się problemami mechaniki kwantowej John Bardeen oraz fizyk o duszy eksperymentatora Walter Brattain.
William Shockley opracował teoretyczne rozwiązanie problemu, jednak nie zadziałało ono w praktyce. Po wielu tygodniach dyskusji członków zespołu nad przyczyną niepowodzenia Bardeen wpadł na pomysł, który doprowadził do przełomu. Rozpoczęła się faza eksperymentów, Bardeen podsuwał pomysły, które Brattain próbował wcielić w życie. Wyniki eksperymentów pozwalały opracować nowe założenia teoretyczne. Mrówcza praca przyniosła w końcu efekty. W listopadzie 1947 roku naukowcy dokonali serii przełomów, a wynik próby przeprowadzonej 16 grudnia 1947 roku okazał się zaskakujący – urządzenie zaczęło działać. Do jego wykonania posłużyły paski złotej folii, półprzewodnik oraz odpowiednio wygięty spinacz. W ten sposób powstał tranzystor ostrzowy. Kilka dni później Shockley zademonstrował przedstawicielom kierownictwa firmy prosty wzmacniacz tranzystorowy. Autorem chwytliwej nazwy „transistor” (tranzystor) był John Pierce.
We wniosku patentowym złożonym przez Bell Labs znalazły się jedynie nazwiska Bardeena i Brattaina. Rozzłoszczony Shockley potajemnie szybko opracował nową wersję wynalazku – tranzystor bipolarny. Zaskoczeni Bardeen i Brattain byli zachwyceni rozwiązaniem, ale równocześnie wściekli za złamanie jednej z podstawowych zasad pracy w Bell Labs, w firmie obowiązywała zasada dzielenia się pomysłami. William Shockley jako szef grupy roboczej w wypowiedziach dla prasy pomijał zasługi pozostałych wynalazców. Aby uniknąć rozłamu zespołu, kierownictwo Bell Labs posunęło się nawet do tego, że wprowadziło zasadę, żeby we wszystkich materiałach prasowych i zdjęciach przedstawiać trzech naukowców, rozpad był jednak nieunikniony, Bardeen opuścił Bell Labs, a Brattain odmówił dalszej pracy z Shockleyem. Okazało się, że Shockley również nie jest zadowolony, jako człowiek uznany za konfliktowego tracił swoją pozycję w firmie. Uznał, że lepiej będzie, kiedy założy własne przedsiębiorstwo. Wszyscy trzej w 1956 roku za wynalezienie tranzystora otrzymali Nagrodę Nobla z fizyki.
Zimą 1954-1955 powstała firma Shockley Semiconductor. Realizacja ambitnych planów wymagała wielkich funduszy, sponsorem przedsięwzięcia został przemysłowiec Arnold Beckman. Centralę nowej firmy ulokowano w Palo Alto w Kaliforni. Shockley próbował zatrudnić niektórych naukowców z Bell Labs, jednak jego trudny charakter był tam zbyt dobrze znany. W takiej sytuacji zaproponował pracę młodym najzdolniejszym absolwentom studiów doktoranckich. Dla wielu z nich telefon od wynalazcy tranzystora był wielkim wyróżnieniem, dlatego przyjmowali ofertę bez wahania. Shockley zachowywał się coraz gorzej. Od przyszłych podwładnych żądał przejścia badań psychologicznych i testów na inteligencję. Rozmowy kwalifikacyjne prowadzono ze stoperem w ręku. Zatrudniono kilkunastu inżynierów, z których większość nie przekroczyła trzydziestki. Uważali oni swojego szefa za ekscentrycznego, jednak związali z nim swoje plany zawodowe.
Shockley był wielkim indywidualistą, nie dopuszczał żadnej krytyki własnych pomysłów i blokował cudze inicjatywy. Żądał, żeby we wszelkich publikacjach i wnioskach patentowych pracowników firmy wymieniać go jako współautora. Wszystkie rozmowy telefoniczne w firmie były rejestrowane, a pracownicy mieli zakaz dzielenia się między sobą wynikami pracy. Młodzi błyskotliwi naukowcy szybko poczuli się rozgoryczeni, Shockley wpadł w konflikt także z głównym inwestorem Arnoldem Beckmanem. Następstwa sytuacji panującej w firmie były łatwe do przewidzenia. Grupa ośmiu pracowników, których Shockley nazwał „zdradziecką ósemką”, założyła własne przedsiębiorstwo o nazwie Fairchild Semiconductor. Firma miała wielki wpływ na rozwój Doliny Krzemowej, za jej sprawą pośrednio lub bezpośrednio powstały dziesiątki korporacji nazywanych obecnie jako „Fairchildren”. Największe z nich to Intel i AMD.
William Shockley zmarł 12 sierpnia 1989 roku w Stanford.
