środa,
Valerie Thomas
Valerie L. Thomas urodziła się 8 lutego 1943 roku w Baltimore w stanie Maryland. Od dzieciństwa pasjonowała się technologią. W wieku ośmiu lat przeczytała książkę popularnonaukową przeznaczoną dla chłopców pod tytułem „The Boys First Book on Electronics”. Wywarło na nią bardzo duży wpływ, zaczęła realizować zaprezentowane w książce projekty. Jej zainteresowania zauważał ojciec, jednak nie wspierał córki, ówcześnie nie widziano kobiet w roli techników i naukowców. Była wytrwała w realizowaniu swoich pasji i podjęła studia na Wydziale Fizyki Morgan State University, gdzie była jedną z dwóch kobiet studentek.
W 1964 roku po ukończeniu z wyróżnieniem studiów podjęła pracę jako analityk danych w NASA, amerykańskiej agencji zajmującej się lotami kosmicznymi. Trafiła do laboratorium projektowo-badawczego Goddard Space Flight Center. W latach 1964-1970 opracowała komputerowe systemy do obsługi centrów kontroli operacji satelitarnych. Później nadzorowała tworzenie wczesnej wersji systemu Landsat – programu do zdalnego pozyskiwania zdjęć Ziemi z kosmosu za pomocą satelitów i wizualizacji pozyskanych danych, w tej dziedzinie stała się międzynarodowym ekspertem.
W 1974 roku kierowała pracami zespołu zajmującego się eksperymentem inwentaryzacji upraw na dużych obszarach, projekt zwany jako LACIE wykazał, że dzięki monitorowaniu upraw za pomocą zdjęć satelitarnych z Landsat można zautomatyzować proces przewidywania plonów zbóż na całym świecie. Brała udział w tworzeniu programów komputerowych wspomagających badania nad kometą Halleya, warstwą ozonową i technologią satelitarną.
W 1976 roku uczestniczyła w seminarium naukowym, na którym zaprezentowano iluzję przy wykorzystaniu wklęsłych luster. To doświadczenie zainspirowało ją do własnych eksperymentów z płaskimi i wklęsłymi lustrami. 28 grudnia 1978 roku uzyskała patent na nadajnik iluzji, urządzenie wytwarzające obrazy złudzenia optycznego za pośrednictwem dwóch wklęsłych luster. Ta technologia jest stosowana w NASA do dziś, doczekała się także adaptacji w innych dziedzinach, np. w chirurgii.
Jako uznany naukowiec i potencjalny wzór do naśladowania setki razy spotykała się z uczniami różnych typów szkół i zachęcała do rozwijania zainteresowań technologicznych. Współpracowała z programem Women in Science and Engineering. Pod koniec kariery zajmowała wysokie kierownicze stanowiska w NASA. Po przejściu na emeryturę współpracowała z Uniwersytetem Maryland, kontynuowała także spotkania z młodzieżą.
