czwartek, 2022-12-29

Manny Lehman

Dzisiaj przypada rocznica śmierci uznanego badacza zjawiska ewolucji oprogramowania.

Przyszedł na świat 24 stycznia 1925 roku w Niemczech. W 1931 roku jego rodzina wyemigrowała do Anglii. Studiował matematykę w Imperial College London. Krótko pracował w firmie Ferranti. Po wyjeździe do Izraela w latach 1957-1964 był zatrudniony przez Ministerstwo Obrony.

W latach 1964–1972 został członkiem zespołu w dziale badawczym IBM w Stanach Zjednoczonych. Prowadzone przez niego badania zjawiska ewolucji oprogramowania z tego okresu doprowadziły do powstania praw ewolucji oprogramowania Lehmana. W latach 1972-2002 był profesorem i kierownikiem wydziału informatyki w Imperial College London. Po przejściu na emeryturę wyjechał do Jerozolimy w Izraelu, gdzie zmarł 29 grudnia 2010 roku.

Osiem praw Lehmana

Lehman wprowadził podział programów na trzy kategorie:

• programy typu S, które są oparte na formalnej specyfikacji i z tego powodu nie podlegają ewolucji;
• programy typu P, które implementują pewne procedury, które warunkują funkcjonalność programu (np. gra w szachy);
• programy typu E, które są osadzone w rzeczywistym środowisku i są z nim ściśle powiązane, co powoduje nieustanne oddziaływanie i konieczność wprowadzania zmian.

Prawa Lehmana dotyczą programów typu E. Metoda, którą stosował Lehman to obserwacja ewolucji kilku dużych systemów informatycznych. Spotkało się to z krytyką ze strony innych badaczy, jednak ponowne badania potwierdziły wnioski Lehmana.

Prawa Lehmana:

1. „Ciągła zmiana” (1974).
2. „Zwiększanie złożoności” (1974).
3. „Samoregulacja” (1974).
4. „Zachowanie stabilności organizacyjnej” (1978).
5. „Zachowanie znajomości” (1978).
6. „Ciągły wzrost” (1991).
7. „Spadek jakości” (1996).
8. „System sprzężenia zwrotnego” (1996).