czwartek,
Zdzisław Nurkiewicz
Zdzisław Nurkiewicz urodził się 10 lutego 1901 roku we Włocławku. Był uczniem Gimnazjum Ojców Salezjanów w Aleksandrowie Kujawskim. Działał w harcerstwie. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej wraz z kolegami z drużyny harcerskie rozbrajał Niemców w Aleksandrowie Kujawskim i Inowrocławiu. Jeszcze w 1918 roku jako siedemnastolatek ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył w szeregach 31. Pułku Strzelców Kaniowskich. Po zakończeniu działań zbrojnych pozostał w wojsku. Służył w 27. Pułku Ułanów im. Króla Stefana Batorego w Nieświeżu. W 1924 roku jako prymus ukończył szkołę dla podoficerów zawodowych i chorążych przy 9. Samodzielnej Brygadzie Kawalerii w Baranowiczach.
Podczas kampanii walczył jako żołnierz w szeregach macierzystej jednostki, która wchodziła w skład Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Pod koniec września podczas walk pod Samborem został ciężko ranny. Dowódca Brygady, generał Władysław Anders, awansował go na chorążego i złożył wniosek o odznaczenie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Jesienią 19139 roku wstąpił do Tajnej Armii Polskiej. Później przeszedł do Związku Walki Zbrojnej. Od 1941 roku organizował struktury organizacji w Obwodzie Nieśwież. W 1942 roku znalazł się w szeregach „Wachlarza”. Po dekonspiracji IV odcinka „Wachlarza” ukrywał się na terenie Obwodu Armii Krajowej Stołpce. Zorganizował oddział kawalerii, z którym znalazł się w oddziale partyzanckim porucznika Kacpra Miłaszewskiego „Lewalda”. Formacja ta była zalążkiem Zgrupowania Stołpeckiego Armii Krajowej.
W szeregach oddziału z Puszczy Nalibockiej brał udział w licznych starciach z Niemcami i partyzancką sowiecką. W grudniu 1943 roku wraz ze swymi ułanami zdołał uniknąć pojmania przez Sowietów. Próbował wtedy schwytać dowództwo sowieckiego oddziału i wymienić jeńców na uprowadzonych polskich oficerów. Wyprawa zaskoczyła znacznie liczniejszą jednostkę przeciwnika, jednak jej główny cel nie został osiągnięty, ponieważ sowieccy dowódcy zdążyli uciec. Latem 1944 roku Zgrupowanie Stołpeckie przeszło z Puszczy Nalibockiej w rejon Warszawy. Ułani Nurkiewicza walczyli w Kampinosie i na przedpolach Warszawy. Pod koniec września zdołali przebić się z okrążenia pod Jaktorowem. Późną jesienią z powodu ran, Nurkiewicz musiał opuścić oddział.
Po zakończeniu wojny ukrywał się pod przybranym nazwiskiem. W 1959 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa. W pokazowym procesie komunistyczny sąd skazał go na karę śmierci. Ostatecznie wyrok zamieniono na 15 lat pozbawienia wolności. Zdzisław Nurkiewicz opuścił więzienie po dziesięciu latach z powodu stanu zdrowia. Zmarł 12 stycznia 1980 roku w wieku 79 lat. Miał siedmioro synów i córkę. Dopiero w 2005 roku został zrehabilitowany, Sąd Okręgowy w Krakowie unieważnił wyrok wydany w 1960.
