Debian GNU/Linux

Historia systemu

15 września 1993 roku powstał system Debian 0.01, jednak dopiero wersja 0.90 była dostępna publicznie. Na przełomie lat 1994 i 1995 projekt był finansowany przez Free Software Foundation. W 1996 roku liderem projektu został Bruce Perens. Doprowadził on do powstania organizacji non-profit Software in the Public Interest, co umożliwiło projektowi Debian przyjmowanie darowizn. Obecnie organizacja wspiera także inne projekty z kręgu wolnego oprogramowania, a Stanach Zjednoczonych darowizny można odliczyć od podatku. Bruce Perens wniósł duży wkład w powstanie dwóch dokumentów: „Wytyczne Debiana dotyczące wolnego oprogramowania” oraz „Umowa społeczna Debiana”. „Umowa społeczna Debiana” z 1997 roku określa główne zasady projektu. Skrócona forma tego dokumentu to zasady:

  1. Debian pozostanie w 100% wolny.
  2. Spłacimy dług społeczności wolnego oprogramowania.
  3. Nie będziemy ukrywać problemów.
  4. Nasze priorytety to użytkownicy oraz wolne oprogramowanie.
  5. Akceptujemy programy, które nie są zgodne z naszymi standardami wolnego oprogramowania.

Debian przyjął obszerny zestaw zasad i procedur dotyczących dystrybucji oprogramowania. Są one wspierane przez narzędzia, automatyzację i dokumentację obejmujące wszystkie kluczowe elementy systemu w sposób otwarty i widoczny, np. system zgłaszania błędów jest dostępny publicznie. Od początku projektu nazwy kolejnych wydań są imionami bohaterów filmu „Toy Story”. System rozwijany jest równolegle w czterech gałęziach:

  • stabilna (stable) – zmiany polegają prawie wyłącznie na naprawianiu problemów dotyczących bezpieczeństwa;
  • testowa (testing) – automatycznie trafiają tu przetestowane pakiety z wersji niestabilnej niezawierające poważniejszych błędów;
  • niestabilna (unstable) – wszystkie nowe wersje pakietów;
  • eksperymentalna (experimental) – pakiety eksperymentalne.

Kolejne wydania powstają według ściśle określonych zasad. Wersja testowa zostaje na pewien czas „zamrożona” i poza wyjątkowymi sytuacjami nie trafiają do niej żadne nowe pakiety. Po usunięciu błędów do akceptowalnego poziomu wersja testowa staje się stabilną. Twórcy systemu kładą duży nacisk na bezpieczeństwo i wersje stabilne pojawiają się stosunkowo rzadko. W praktyce wersja stabilna posiada starsze wersje programów, ale zapewnia maksymalne bezpieczeństwo i brak problemów. „Domowi” użytkownicy często preferują wersję testową, która daje relatywnie dobrą stabilność i nowe wersje programów. Wersje niestabilna i eksperymentalna nie są przeznaczone dla użytkowników końcowych, utrzymanie systemu w dobrej kondycji jest pracochłonne i każda aktualizacja grozi problemami, ponieważ są to gałęzie robocze. Dystrybucja niestabilna nosi nazwę kodową „Sid” od imienia chłopca chłopiec psującego zabawki w filmie „Toy Story”. Określana jest ona także jako Still In Development (ciągle rozwijany).

Debian wykorzystuje pakiety deb, których podstawowym instalatorem jest program dpkg. Pierwszą wersję dpkg opracował Ian Murdock w styczniu 1994 roku. Bardziej zaawansowanym narzędziem do zarządzania pakietami deb jest system APT (Advanced Packaging Tool). Pakiety deb i instalatory posiadają zaawansowaną kontrolę powiązań i zależności pomiędzy poszczególnymi składnikami systemu. Pakiety można znaleźć m.in. na płytach instalacyjnych, jednak najłatwiejszą metodą ich instalowania jest korzystanie z repozytoriów w Internecie. Debian dostarcza wiele programów do zarządzania pakietami, są to m.in. konsolowe dpkg, dselect, apt, aptitude oraz graficzne Synaptic, KPackage, adept.

Debian 3.0 „Woody” z 2012 roku wspierał jedenaście architektur sprzętowych i składał się z około 8500 pakietów. W tym okresie nad rozwojem dystrybucji pracowało dziewięciuset deweloperów. Aktualne wydanie stabilne to Debian 10.0 „Buster” z lipca 2019 roku. Obecnie Debian zawiera ponad 59000 pakietów. Debian stał się fundamentem ponad setki innych dystrybucji, na jego bazie powstały m.in. tak znane projekty, jak Ubuntu, Mint, MEPIS i KNOPPIX.

Nazwy stabilnych wersji Debiana

  • Buzz – Debian 1.1 (1996) – od astronauty Buzza Lightyeara;
  • Rex – Debian 1.2 (1996) – od tyranozaura;
  • Bo – Debian 1.3 (1997) – od pasterki owiec Bo Peep;
  • Hamm – Debian 2.0 (1998) – od świnki-skarbonki;
  • Slink – Debian 2.1 (1999) – od Cienkiego – zabawkowego, rozciągliwego psa (Slinky Dog);
  • Potato – Debian 2.2 (2000) – od Pana Bulwy (Mr. Potato);
  • Woody – Debian 3.0 (2002) – od kowboja Chudego;
  • Sarge – Debian 3.1 (2005) – od Sierżanta małych, zielonych, plastikowych żołnierzyków;
  • Etch – Debian 4.0 (2007) – od zabawkowej tablicy do rysowania (Etch-a-Sketch);
  • Lenny – Debian 5.0 (2009) – od lornetki (Lenny the Binoculars);
  • Squeeze – Debian 6.0 (201) – od trójokiego kosmity;
  • Wheezy – Debian 7.0 (2013) – od pingwina w czerwonej muszce;
  • Jessie – Debian 8.0 (2015) – od kobiety kowbojki;
  • Stretch – Debian 9.0 (2017) – od fioletowej ośmiornicy;
  • Buster – Debian 10.0 (2019) – od starego psa.

Linus Torvalds

Fiński programista Linus Torvalds, najbardziej znany jako twórca jądra Linux, jest synem dziennikarzy Anny i Nilsa Torvaldsów oraz wnukiem statystyka Leo Törnqvista i poety Ole Torvaldsa.

W latach 1988-1996 studiował informatykę na Uniwersytecie Helsińskim. Trwało to tak długo, dlatego że w tym czasie odbył obowiązkową służbę wojskową. Jego pierwszym komputerem był Commodore VIC-20. Swoje pierwsze programy stworzył w wieku 11 lat, w 1981 roku. Kolejnym komputerem był Sinclair QL. W 1991 roku stał się posiadaczem swojego pierwszego komputera z procesorem Intel. Był nim klon IBM IBM38. Pierwsze prototypy Linuksa powstały jeszcze w 1991. Obecnie mieszka w Portland w Stanach Zjednoczonych, z żoną Tove (byłą mistrzynią Finlandii w karate) i trzema córkami.

Początkowo Linus był jedynym programistą jądra Linuksa. Obecnie jest to duży projekt, przy którym udziela się wiele osób, a Linus nadzoruje jego rozwój. Przy okazji prac związanych z Linuksem Torvalds stworzył popularne wśród programistów narzędzie – rozproszony system kontroli wersji Git. Linus nie był zadowolony z dostępnych tego typu rozwiązań i w 2005 roku opracował własny system. Obecnie wykorzystuje go wiele projektów, najbardziej znane to Android i Facebook.